Posąg Św. Barbary: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 48: Linia 48:




[[Plik:Obraz1.png|800px|center|thumb]]
[[Plik:Obraz1.png|800px|center|thumb|link=https://historia.agh.edu.pl/mediawiki/images/2/2a/Obraz1.png]]




Wersja z 10:19, 5 lut 2020

„ „barbara” po łacinie znaczy cudzoziemka, mieszkanka z poza Grecji. Legenda głosi, że Św. Barbara, córka bogatego człowieka, potajemnie przyjęła chrześcijaństwo i złożyła ślub dozgonnej czystości. Było to za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311) w czasie najkrwawszych prześladowań chrześcijan. Ojciec obawiając się o swój majątek, pozycję i życie głodził ją w wieży swego zamku, a gdy to zawiodło oddał pod sąd, a wyrok skazujący Barbarę na ścięcie sam wykonał. Prawdopodobnie ta nietypowa śmierć z ręki własnego ojca rozsławiła Jej cześć. Św. Barbara jest patronką ludzi narażonych na nagłą i niespodziewaną śmierć, jak: górnicy, hutnicy, marynarze, żołnierze, kamieniarze, więźniowie itp. Najwspanialszy kościół ma Św. Barbara w Czechosłowacji w miejscowości Kutna Hora, potężny gotyk z XIV wieku...”

Ks. Wincenty Zaleski SDB:”Święci na każdy dzień”.

Wyd. Salezjańskie, Łódź, 1982.


„...Patronami poszczególnych kopalń czy ośrodków górniczych byli różni święci: w Harcu - Św. Wolfgang i Andrzej, w Mansfeld - Św. Jerzy, w Salzburgu - Św. Rupert, w Czechach - Św. Mikołaj... Kult Św. Barbary w Polsce odnotowany został w pierwszej połowie XIV w. - w 1341 r. ufundowany został kościół szpitalny w Nysie. W literaturze staropolskiej (M. Rej) i w przysłowiach uwidacznia się Jej popularność, acz występuje tam ona, jako patronka ludzi „wodnych” (flisaków, przewoźników i marynarzy. Wg. Karola Mainka punktem wyjścia dla kultu Św. Barbary miało być istniejące od 1744 r. w Tarnowskich Górach bractwo Św. Barbary, patronki pomocnej w godzinę śmierci...Stąd przedostać się miał ten kult na poszczególne kopalnie...W drugiej połowie XVII wieku związek Św. Barbary z górnictwem był już dość szeroko rozpowszechniony.„

wg.: Józef Ligęza i Maria Żwirska: „ZARYS KULTURY GÓRNICZEJ”

Górny Śląsk, Zagłębie Dąbrowskie. Wyd. Śląsk, 1964.


Obraz1.png


Obraz2.png


Obraz3.png


Obraz4.png


Obraz5.png


Obraz6.png


Obraz7.png


Obraz8.png


Obraz9.png


Obraz10.png


Obraz11.png


Obraz12.png


Obraz13.png


Obraz14.png


Obraz15.png


Obraz16.png


Obraz17.png


Obraz18.png


Obraz19.png


Obraz20.png


Obraz21.png


Obraz22.png


Obraz23.png


Obraz24.png


Obraz25.png


Obraz26.png


Obraz27.png


Obraz28.png


Obraz29.png


Obraz30.png


Obraz31.png


Obraz32.png


Obraz33.png


Obraz34.png


Obraz35.png


Obraz36.png


Obraz37.png


Obraz38.png


Obraz39.png


Obraz40.png


Obraz41.png


Obraz42.png


Obraz43.png


Obraz44.png


Obraz45.png


Obraz46.png


Obraz47.png


Obraz48.png


Obraz49.png


Obraz50.png


Obraz51.png


Obraz52.png


Obraz53.png


Obraz54.png


Obraz55.png


Obraz56.png


Obraz57.png


Obraz58.png


Obraz59.png


Obraz60.png


Obraz61.png


Obraz62.png


Obraz63.png


Obraz64.png


Obraz65.png


Obraz66.png


Obraz67.png


Obraz68.png


Obraz69.png


Obraz70.png


Obraz71.png


Obraz72.png


Obraz73.png


Obraz74.png


Obraz75.png


Obraz76.png


Obraz77.png


Obraz78.png


Obraz79.png


Obraz80.png


Obraz81.png


Obraz82.png


Obraz83.png


Obraz84.png


Obraz85.png


Obraz86.png


Obraz87.png


Obraz88.png


Prezentacja autorstwa: prof. Stanisława Majewskiego. W prezentacji wykorzystano fotografie:

- archiwum Instytutu Sztuki PAN

- archiwum Ośrodka Historii Techniki AGH

- Stanisława Godynia

- Stanisława Majewskiego

- Zbigniewa Sulimy - BIP AGH

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Posąg_Św._Barbary&oldid=50626”