Zbigniew Eugeniusz Wilk: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
| nationality = | | nationality = | ||
| fields = górnictwo i geologia inżynierska; geologia górnicza, hydrogeologia | | fields = górnictwo i geologia inżynierska; geologia górnicza, hydrogeologia | ||
| function = | |||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
Wersja z 10:17, 15 sty 2014
| Zbigniew Eugeniusz Wilk | |
|---|---|
| Nazwisko | Wilk |
| Imię / imiona | Zbigniew |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 1924 |
| Data śmierci | 2002 |
| Dyscyplina/specjalności | górnictwo i geologia inżynierska; geologia górnicza, hydrogeologia
|
| Odznaczenia i nagrody | Otrzymał liczne medale i wyróżnienia m.in. Oficerski Order Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal zasłużonego dla Polskiej Geologii, dla Polskiego Górnictwa oraz dla Ochrony Środowiska. Uzyskał stopień Generalnego Dyrektora Górniczego oraz nagrody Rektora AGH. |
Prof. zw. dr hab. inż. Zbigniew Eugeniusz Wilk (1924–2002)
Specjalność: górnictwo i geologia inżynierska; geologia górnicza, hydrogeologia
Urodził się 23 października 1924 roku w Starym Sączu, zmarł 28 sierpnia 2002 roku na wycieczce w Karpatach. W czasie wojny działał w tajnym harcerstwie, którą to działalność przerwało wywiezienie Go na roboty do Niemiec. Absolwent AGH — mgr inż. geologii 1950, dr 1963, dr hab. 1965, prof. nadzw. 1975, prof. zw. 1984.
Po ukończeniu studiów początkowo pracował jako hydrogeolog kopalniany w rejonie Lubina. W latach 1948–1950 pracował w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie, a następnie w 1951 roku w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach. Od roku 1952 pracował w AGH przechodząc wszystkie stopnie od asystenta po profesora zwyczajnego. W 1995 roku przeszedł na emeryturę nie przerywając działalności naukowej.
Staże: Univ. of Kansas, USA, 1959–1960, Indian School of Mines, Dhanbad, India, Dept. of Agriculture, Cyrena, Libia, Escuela Techn. de Ingenieros de Minas, Madryt, Univ. de Granda, Bergakademie Freiberg, Rheinisch-Westf. Techn. Hochschule, Aachen, Bundesanstalt f. Geologie u. Rohstoffe, Hanower.
Członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego od 1952 roku, Towarzystwa Krzewienia i Popierania Nauk oraz European Federation of Geologists, International Association of Engineering Geology, International Mine Water Association. Powołany do Komisji Zagrożeń Wodnych w Górnictwie w 1960 roku, Komisji ds Ochrony Powierzchni Górniczej w 1965 roku. Członek Rad Naukowych Państwowego Instytutu Geologicznego, Głównego Instytutu Górnictwa i Instytutu Nauk Geologicznych PAN. Członek korespondent PAU (1994), członek czynny PAU (2002).
Działalność naukowo-badawcza: badania warunków hydrogeologicznych złóż kopalin od ich poszukiwań, eksploatacji po likwidację, wpływ górnictwa na środowisko wodne. Wprowadzenie teorii nieustalonego ruchu wody podziemnej oraz opracowanie metody prognozowania dopływów wód do kopalń podziemnych oraz określania wpływu czynników środowiskowych i eksploatacyjnych na zawodnienie kopalń.
Autor ok. 120 artykułów, 5 książek oraz 3-tomowej monografii poświęconej hydrogeologicznym problemom złóż w Polsce. Promotor prac doktorskich. Doskonały nauczyciel akademicki, lubiany i szanowany przez studentów, wychowawca licznych pokoleń hydrogeologów. Zapraszany na wykłady do wyższych uczelni Niemiec, Hiszpanii, Włoch, Indii.
Źródło:
- Annales Societatis Geologorum Poloniae 2002 vol. 72 no 3. s. 283–284, zdj.
- Informator nauki polskiej 2000. T. 4b: Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2000. S. 1001
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 676–677