Wiesław Długosz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1927–1986
| birth_date = 1927
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date =  
| death_date = 1986
| death_place =  
| death_place =  
| resting_place =  
| resting_place =  

Wersja z 15:55, 8 sty 2014

Wiesław Długosz
Nazwisko Długosz
Imię / imiona Wiesław
Tytuły / stanowiska Doc. dr inż.
Data urodzenia 1927
Data śmierci 1986
Dyscyplina/specjalności przeróbka surowców mineralnych



Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi 1974, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1979, nagrody Ministrwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Ministra Przemysłu Chemicznego, liczne nagrody Rektora AGH.

Doc. dr inż. Wiesław Długosz (1927–1986)

Specjalność: przeróbka surowców mineralnych

Urodził się 27 czerwca 1927 roku w Czeladzi, zmarł 1 listopada 1986 w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. W 1952 roku ukończył studia na Wydziale Górniczym AGH. W 1956 uzyskał stopień naukowy doktora i został zatrudniony w Katedrze Przeróbki Mechanicznej Kopalin AGH. Kolejno pełnił funkcje: kierownika Pracowni metod izotopowych i technologii flotacji, kierownika Zakładu fizykochemicznych metod wzbogacania.

Był pełnomocnikiem Ministerstwa Przemysłu Chemicznego do spraw przeróbki w czasie rozruchu Zakładu Przeróbki Siarki w Machowie k/Tarnobrzega. Współpracował z Instytutem Szkła i Ceramiki w Warszawie.

Szczególny zakres jego działalności to zagadnienia dotyczące technologii wzbogacania i uszlachetniania surowców mineralnych oraz teorii i technologii flotacji.

Autor około 60 prac opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, około 40 opracowań dla przemysłu i kilku patentów. Był promotorem 3 prac doktorskich i 40 prac magisterskich i recenzentem prac magisterskich, doktorskich, referatów naukowych oraz innych prac naukowo-badawczych.

Źródło:

  • Inżynieria Mineralna 2003 nr 1. s. 50–51, portr.
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo Hutniczej. Gliwice cop.2004. S. 68