Stanisław Marian Nizioł: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1941 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = 2001 | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
Wersja z 15:55, 8 sty 2014
| Stanisław Marian Nizioł | |
|---|---|
| Nazwisko | Nizioł |
| Imię / imiona | Stanisław |
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr hab. |
| Data urodzenia | 1941 |
| Data śmierci | 2001 |
| Dyscyplina/specjalności | fizyka (fizyka ciała stałego, fizyka magnetyków, polimery przewodzące)
|
| Odznaczenia i nagrody | Nagrody resortowe za działalność naukową oraz odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (1984), Krzyż Kawalerski OOP (1999) Medal KEN w (1999). |
Prof. dr hab. Stanisław Marian Nizioł (1941–2001)
Specjalność: fizyka (fizyka ciała stałego, fizyka magnetyków, polimery przewodzące)
Urodził się 8 września 1941 roku w Burowie. Zmarł w 2001 roku. W 1963 roku ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1972 roku uzyskał stopień doktora nauk fizycznych na Akademii Górniczo-Hutniczej, w 1983 roku stopień doktora habilitowanego, a w 1992 roku stopień profesora.
Przebieg pracy na AGH: asystent 1963–1965, starszy asystent 1965–1972, adiunkt 1972–1983, docent 1983–1992, profesor nadzwyczajny 1992–1996, profesor zwyczajny od 1996.
W latach 1968–1970 oraz 1986–1988 przebywał na stażu ZIBJ w Dubnej w ZSRR, a w latach 1975–1976 był stypendystą CNRS w Grenoble we Francji. W 1984 pełnił funkcję visiting profesora na Uniwersytecie J. Fouriera w Grenoble we Francji.
Członek Polskiego Towarzystwa Fizycznego.
Badania: określenie wpływu Al na rozkład kationów i wartości momentów magnetycznych Fe w układach spinelowych NiFe2-xAlxO4; budowa unikalnych stanowisk do pomiaru własności magnetycznych i transportowych w wysokich impulsowych polach magnetycznych i przy ciśnieniach do 1.0 GPa; badanie indukowanych krystalomagnetycznych przemian fazowych w układach metali 3d i 4d z Si, Ge, As, P w wysokich polach magnetycznych i przy wysokich ciśnieniach; badanie fizycznych własności skoniugownych polimerów przewodzących typu politiofenów oraz poliwinylocarbazoli.
Autor 70 prac oryginalnych i 65 prezentacji konferencyjnych. Promotor 3 prac doktorskich.
Źródło:
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3 : M–R. Warszawa 2000. S. 302, portr.