Władysław Jan Takliński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 68: Linia 68:
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 201–204
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 201–204
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 9. Warszawa 1998. S. 141
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 9. Warszawa 1998. S. 141
* Biuletyn AGH 2013 nr 70 s. 26-28, portr.




{{DEFAULTSORT:Takliński, Władysław }}
{{DEFAULTSORT:Takliński, Władysław }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Uczeni]]

Wersja z 11:43, 30 sty 2015

Władysław Jan Takliński
Wladyslaw Taklinski.jpg
Nazwisko Takliński
Imię / imiona Władysław
Tytuły / stanowiska Prof. zw. inż.
Data urodzenia 1875
Miejsce urodzenia Warszawa
Data śmierci 1940
Miejsce śmierci Sachsenhausen
Dyscyplina/specjalności mechanika teoretyczna, wytrzymałość materiałów
Pełnione funkcje Rektor Akademii Górniczej w latach 1933–39
Wydział Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej


Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski OOP
FunkcjeGdzieoddo
ProrektorAG19311933
RektorAG19331939

Prof. zw. inż. Władysław Takliński (1875–1940)

Specjalność: mechanika teoretyczna, wytrzymałość materiałów

Życiorys

Urodził się 17 grudnia 1875 r. w Warszawie. Zamordowany w Sachsenhausen 24 stycznia 1940 r. Studiował na Uniwersytecie oraz w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. W 1915 r. nominowany na pułkownika korpusu inżynierów okrętowych Rosji. Wykładał w Morskiej Szkole Wojennej, Politechnice w Petersburgu i tamtejszej Akademii Morskiej. Od 1923 r. profesor zwyczajny mechaniki teoretycznej i wytrzymałości materiałów AG.

Trwale zapisał się w historii AG, po przeszło 10-ciu latach doprowadził budowę gmachu głównego do końca, a także budowę Laboratorium Maszynowego (Reymonta 7) i Laboratorium Transportu Szynowego wraz z torem do jazd próbnych. W latach 1931–33 był prorektorem Akademii, następnie rektorem w latach 1933–39. Jako rektor dbał o poszanowanie władz akademickich, profesorów i pracowników. Troszczył się też o studentów. Otaczał go powszechny szacunek. „Często sięgał do własnej kiesy, gdy potrzeby Uczelni lub dobro pracowników czy studentów tego wymagało”.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski OOP

Bibliografia

Źródło:

  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 6
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 8–9
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 201–204
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 9. Warszawa 1998. S. 141
  • Biuletyn AGH 2013 nr 70 s. 26-28, portr.