Władysław Kuczewski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 55: | Linia 55: | ||
Wiosną 1939 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego AG w Krakowie i został kierownikiem Katedry Metalurgii Surówki. Po wojnie związany z Politechniką Warszawską, Śląską i Częstochowską. | Wiosną 1939 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego AG w Krakowie i został kierownikiem Katedry Metalurgii Surówki. Po wojnie związany z Politechniką Warszawską, Śląską i Częstochowską. | ||
Autor 82 publikacji, w tym 6 podręczników i skryptów. | |||
Współorganizator i założyciel Stowarzyszenia Hutników Polskich. | Współorganizator i założyciel Stowarzyszenia Hutników Polskich. | ||
== Odznaczenia i nagrody == | |||
Źródło: | Źródło: |
Wersja z 13:25, 10 gru 2014
Władysław Kuczewski | |
---|---|
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]] | |
Nazwisko | Kuczewski |
Imię / imiona | Władysław |
Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
Data urodzenia | 27 kwietnia 1887 |
Miejsce urodzenia | Bobrujsk |
Data śmierci | 28 lutego 1963 |
Miejsce śmierci | Częstochowa |
Dyscyplina/specjalności | metalurgia |
Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Metalurgii Surówki |
Wydział | Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
|
Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski OOP. Złoty Krzyż Zasługi, liczne nagrody resortowe. |
Prof. zw. dr inż. Władysław Kuczewski (1887–1963)
Specjalność: metalurgia
Życiorys
Urodził się 27 kwietnia 1887 r. w Bobrujsku na Białorusi, zmarł 28 lutego 1963 r. w Częstochowie. Studiował na Wydziale Metalurgicznym Petersburskiego Instytutu Politechnicznego. Po studiach pracował w przemyśle (m.in. w licznych hutach).
Wiosną 1939 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego AG w Krakowie i został kierownikiem Katedry Metalurgii Surówki. Po wojnie związany z Politechniką Warszawską, Śląską i Częstochowską.
Autor 82 publikacji, w tym 6 podręczników i skryptów.
Współorganizator i założyciel Stowarzyszenia Hutników Polskich.
Odznaczenia i nagrody
Źródło:
- Slownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 81–82