Ignacy Mościcki: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Infobox dhc | {{Infobox dhc | ||
| name = Ignacy Mościcki | | name = Ignacy Mościcki | ||
| image = | | image = Ignacy_Moscicki.jpg | ||
| family-name = Mościcki | | family-name = Mościcki | ||
| given-name = Ignacy | | given-name = Ignacy | ||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
| native_name = | | native_name = | ||
| native_name_lang = | | native_name_lang = | ||
| image = | | image = Ignacy_Moscicki.jpg | ||
| image_size = 8132 | | image_size = 8132 | ||
| alt = | | alt = | ||
Wersja z 15:49, 20 sty 2014
Szablon:Infobox dhc Prof. Ignacy Mościcki (1867–1946)
Specjalność: chemia, polityka
Urodził się w Mierzanowie (pow. Ciechanów), zmarł w Versoix pod Genewą. W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m. in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury do 1897 roku.
W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. J. Wierusza-Kowalskiego i zajmował się problemami chemii nieorganicznej, zwłaszcza elektrochemii, współpracował z wieloma zakładami chemicznymi. W 1912 r. wrócił do Galicji, gdzie objął Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii w Szkole Politechnicznej we Lwowie.
W 1916 roku zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki.
W 1925 roku został wybrany rektorem Politechniki Lwowskiej, od tego roku kierował również Katedrą Elektrochemii Technicznej Politechniki Warszawskiej.
Z jego inicjatywy powstały zakłady chemiczne w Mościcach koło Tarnowa. Po śmierci J. Piłsudskiego w 1935 r. był przywódcą tzw. grupy zamkowej obozu sanacyjnego. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. internowany w Rumunii prerogatywy prezydenckie przekazał W. Raczkiewiczowi. Dzięki interwencjom dyplomatycznym przeniósł się w grudniu 1939 r. do Szwajcarii, gdzie przebywał do śmierci. Prochy Mościckiego sprowadzono do kraju w 1993 r. Autor pamiętników.
Źródło:
- Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Warszawa 1996. S. 245–246