Roman Dawidowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1883 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = 1952 | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
Wersja z 15:52, 8 sty 2014
| Roman Dawidowski | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Dawidowski | ||||||||
| Imię / imiona | Roman | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 1883 | ||||||||
| Data śmierci | 1952 | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | technologia ciepła
| ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski Gwiazdy Rumunii (1924), Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (1929), Srebrny Medal za Długoletnią Służbe (1938), Złoty Krzyż Zasługi (1949), Medal Zwycięstwa i Wolności (1949). | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Roman Dawidowski (1883–1952)
Specjalność: technologia ciepła
Urodził się 9 grudnia 1883 roku w Krakowie. Zmarł 3 grudnia 1952 roku w Krakowie. Wychowanek AG w Leoben. W 1906 r. otrzymał dyplom inżyniera górniczego, studia hutnicze uzupełniające ukończył w Leoben. Po studiach pracował w przemyśle m.in. w Neudech, Rothau k. Karlsbadu, w Wiedniu, w Boguminie, we Lwowie, w Wieliczce. Od 1921 r. docent AG, prowadził wykłady z technologii ciepła i paliwa, a następnie (1925) zastępca profesora. W 1925 r. otrzymał nominację na prof. nadzw. kontraktowego, w 1932 prof. nadzw., w 1935 r. prof. zwyczajnego. Twórca Katedry Technologii Ciepła i Paliwa. W 1939 r. wraz z profesorami więziony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po wojnie powrócił do pracy na AGH, wziął aktywny udział w odbudowie i rozbudowie polskiego przemysłu ciężkiego i lekkiego, będąc doradcą branżowych biur projektowych i przedsiębiorstw fabrycznych.
Był uczonym utrzymującym najściślejszą więź z przemysłem. Brał czynny udział w pracy stowarzyszeń zawodowych i komisji technicznych. Akademia Górnicza w Leoben przyznała mu w 1932 r. tytuł Doktora honoris causa.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 5
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 66–70