Juliusz Stachurski: Różnice pomiędzy wersjami

Juliusz Stachurski
Nazwisko	Stachurski
Imię / imiona	Juliusz
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia	7 lutego 1929
Miejsce urodzenia	Kosocice
Data śmierci	10 lipca 1981
Dyscyplina/specjalności	górnictwo, transport górniczy, eksploatacja lin stalowych
Pełnione funkcje	Kierownik Środowiskowego Laboratorium Badania Lin Stalowych i Urządzeń Transportu Linowego Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH (1973–1981)
Wydział	Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi

Wersja z 13:55, 10 gru 2014

Prof. dr hab. inż. Juliusz Stachurski (1929–1981)

Specjalność: górnictwo, transport górniczy, eksploatacja lin stalowych

Życiorys

Urodził się 7 lutego 1929 roku w Kosocicach koło Krakowa. Zmarł 10 lipca 1981 roku. Studiował na Wydziale Elektromechanicznym Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie uzyskał w 1952 roku dyplom inżyniera mechanizacji górnictwa, a w roku 1954 dyplom magistra inżyniera mechanika górniczego.

Pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej rozpoczął w 1953 roku w Katedrze Maszyn i Urządzeń Górniczych w Zakładzie Urządzeń Szybowych na Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa, a następnie w Instytucie Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki, przechodząc przez kolejne stanowiska od asystenta do profesora nadzwyczajnego. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1960 roku, a doktora habilitowanego w 1967 roku. Tytuł naukowy oraz stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1977 roku. Prowadził Studia Podyplomowe z zakresu transportu górniczego oraz był inicjatorem i kierownikiem — w latach 1976–1981 — studiów podyplomowych z zakresu eksploatacji lin stalowych. Zorganizował również Środowiskowe Laboratorium Badania Lin Stalowych i Urządzeń Transportu Linowego na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych, którym kierował w latach 1973–1981.

Prowadził badania jakości lin i drutów, badania magnetyczne lin (łącznie z opracowaniem nowych głowic i rejestratorów), badania wytrzymałościowe i zmęczeniowe lin i drutów, badania naprężeń w drutach lin, badania wpływu warunków eksploatacyjnych na trwałość lin, badania rzeczywistych obciążeń w linach. Projektował nowe wyciągi szybowe o bardzo wysokich parametrach technicznych dla kopalń rud miedzi i rud polimetalicznych „Krzemianka”, koleje linowe, wyciągi narciarskie itd.

Był członkiem Sekcji Mechanizacji Górnictwa Komitetu Górnictwa PAN oraz członkiem kilku rad naukowych kilku jednostek naukowo-badawczych związanych z górnictwem. Wspólpracował z Międzynarodową Organizacją Transportu Linowego OITAF i z Międzynarodową Organizacją Badań Zmęczeniowych Lin OIPEEC.

Autor lub współautor około 140 prac naukowych, kilkuset prac naukowo-badawczych, opinii, ekspertyz, projektów wykonanych dla przemysłu oraz 20 patentów, które w większości znalazły zastosowanie w przemyśle. Promotor 4 prac doktorskich i 150 prac magisterskich.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Nagrody Komitetu Nauki i Techniki, Ministra Górnictwa, Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki i inne.

Źródło:

Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki : materiały konferencji. Kraków 2002. S. 237–238, portr.

@@ Linia 4: / Linia 4: @@
 |honorific-prefix=Prof. dr hab. inż.
 |image=Juliusz_Stachurski.jpg
-|birth_date=1929
+|birth_date=7 lutego 1929
 |birth_place=Kosocice
 |death_date=10 lipca 1981
@@ Linia 54: / Linia 54: @@
-Urodził się 1929 roku w Kosocicach koło Krakowa. Zmarł 10 lipca 1981 roku. Studiował na Wydziale Elektromechanicznym Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie uzyskał w 1952 roku dyplom inżyniera mechanizacji górnictwa, a w roku 1954 dyplom magistra inżyniera mechanika górniczego.
+Urodził się 7 lutego 1929 roku w Kosocicach koło Krakowa. Zmarł 10 lipca 1981 roku. Studiował na Wydziale Elektromechanicznym Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie uzyskał w 1952 roku dyplom inżyniera mechanizacji górnictwa, a w roku 1954 dyplom magistra inżyniera mechanika górniczego.
 Pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej rozpoczął w 1953 roku w Katedrze Maszyn i Urządzeń Górniczych w Zakładzie Urządzeń Szybowych na [[Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa|Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa]], a następnie w Instytucie Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki, przechodząc przez kolejne stanowiska od asystenta do profesora nadzwyczajnego. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1960 roku, a doktora habilitowanego w 1967 roku. Tytuł naukowy oraz stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1977 roku. Prowadził Studia Podyplomowe z zakresu transportu górniczego oraz był inicjatorem i kierownikiem — w latach 1976–1981 — studiów podyplomowych z zakresu eksploatacji lin stalowych. Zorganizował również Środowiskowe Laboratorium Badania Lin Stalowych i Urządzeń Transportu Linowego na [[Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych|Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych]], którym kierował w latach 1973–1981.