Janusz Dziewański

Janusz Dziewański
Nazwisko	Dziewański
Imię / imiona	Janusz
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia	11 sierpnia 1924
Miejsce urodzenia	Lwów
Data śmierci	8 kwietnia 2004
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	geologia, geologia inżynierska, ekologia, sozologia
Wydział	Wydział Geodezji Górniczej ;
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Prof. dr hab. inż. Janusz Dziewański (1924-2004)

Dyscyplina/specjalności: geologia, geologia inżynierska, ekologia, sozologia

Nota biograficzna

Urodził się 11 sierpnia 1924 roku we Lwowie. Zmarł 8 kwietnia 2004 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1936 roku rozpoczął naukę w w gimnazjum, którą przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie niemieckiej okupacji podjął pracę zarobkową. Od 1940 roku pracował w laboratorium rafinerii w Ustrzykach Dolnych.

W 1945 roku z rodzicami przeprowadził się do Tarnowa, gdzie kontynuował przerwaną naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym, a następnie w Liceum Matematyczno-Fizycznym i tam zdał maturę w 1947 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Wydziale Geologiczno-Mierniczym Akademii Górniczej.

Od 1949 roku, jako student, podjął pracę asystenta w Zakładzie Geologii Ogólnej II Wydziału Geologiczno-Mierniczego AGH.

W 1952 roku ukończył studia uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera nauk technicznych i dalej pracował w w AGH.

W 1954 roku podjął równolegle pracę w Przedsiębiorstwie Geologiczno-Inżynierskim Energetyki (PG-IE) na stanowisku głównego projektanta, a następnie awansował na generalnego projektanta ds. geologiczno-inżynierskich obiektów hydrotechnicznych. Nabytą na uczelni wiedzę wykorzystywał z powodzeniem w praktyce kształtując równocześnie swoją sylwetkę zawodową i naukową. Opracował ponad 70 dokumentacji geologicznych i geologiczno-inżynierskich dla potrzeb budownictwa wodno-energetycznego w kraju.

W 1965 roku podjął pracę w Przedsiębiorstwie Specjalistycznym Górnictwa Surowców Chemicznych na stanowisku głównego specjalisty ds. geologii inżynierskiej.

W 1966 roku wyjechał do Czechosłowacji, gdzie projektował uszczelnianie wałów ochronnych na Dunaju w rejonie Bratysławy.

W latach 1967-68 pracował w Jugosławii w rejonie Czarnogóry przy zaporze na rzece Pivie. W tym czasie opracował 8 dokumentacji warunków geologiczno-inżynierskich obiektów hydrotechnicznych w Polsce i w krajach południowo-wschodniej Europy.

W 1970 roku podjął pracę w Pracowni Kartografii Geologicznej Zakładu Nauk Geologicznych PAN.

W 1971 roku na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym na podstawie pracy "Geologiczne warunki posadowienia zapór wodnych w skałach facji fliszowej (na przykładzie górnego Sanu)", której promotorem był profesor Walery Goetel, uzyskał stopień doktora.

W 1973 roku powrócił do AGH i w Instytucie Kształtowania Ochrony Środowiska Wydziału Geodezji Górniczej kierował nowo utworzonym Zakładem Sozologii. Był tam adiunktem, docentem i zastępcą dyrektora Instytutu. Wówczas dokonał reorientacji swoich zainteresowań naukowych w kierunku ekologii (sozologii).

W 1978 roku rozpoczął pracę w Zakładzie Ochrony Przyrody PAN, który przemianowano na Zakład Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych PAN (obecnie Instytut Ochrony Przyrody PAN) w Krakowie.

W 1984 roku na podstawie rozprawy "Metody geologiczne przy projektowaniu elektrowni pompowych w masywach skalnych (na przykładzie obiektu "Młoty")" przedstawionej na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W 1987 roku przeszedł do nowo utworzonego Centrum Podstawowych Problemów Gospodarki Surowcami i Energią PAN. W latach 1987-1995 kierował Zakładem Sozologii, w latach 1993-1995 był zastępcą dyrektora Instytutu. W latach 2001-2004 był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu.

W 1989 roku uzyskał tytuł profesora.

W 1995 roku przeszedł na emeryturę.

Był rzeczoznawcą Ministra Ochrony Środowiska i Leśnictwa w zakresie geologii.

W latach 1984-2002 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Ochrony Przyrody PAN. Był też członkiem Komisji Dokumentacji Geologiczno-Inżynierskich, Komitetu Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Źródła do biogramu

Książki

Janusz Dziewański. W: Manecki A.: Ludzie nauk o Ziemi i Kosmosie : z wydarzeniami lat minionych w tle. Kraków 2023, s. 43-44
Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 1. Pion górniczy. Kraków 1979, s. 190
[Skład Osobowy AGH … 1950/51]. Kraków 1951, s. 21, 45
[Skład Osobowy AGH … 1952/53]. Kraków 1953, s. 63

Artykuły

Demisiuk Z.: Życie i działalność naukowa Profesora Janusza Dziewańskiego (1924-2004). Chrońmy Przyrodę Ojczystą 2005, nr 4, s. 5-10, [foto]

Inne

Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych. Internetowy Lokalizator Grobów [online] [przeglądany 21.09.2023]. Dostępny w: https://zck-krakow.pl/locator