Zygmunt Osika: Różnice pomiędzy wersjami

Zygmunt Osika
Nazwisko	Osika
Imię / imiona	Zygmunt
Tytuły / stanowiska	Doc. dr inż.
Data urodzenia	4 lipca 1909
Miejsce urodzenia	Cleveland Ohio (USA)
Data śmierci	26 stycznia 1985
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	metalurgia stali, proces martenowski, praca dydaktyczno-wychowawcza
Wydział	Wydział Metalurgiczny ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi

Wersja z 08:56, 1 lip 2015

Doc. dr inż. Zygmunt Osika (1909–1985)

Specjalność: metalurgia stali, proces martenowski, praca dydaktyczno-wychowawcza

Życiorys

Urodził się 4 lipca 1909 roku w Cleveland Ohio (USA). Zmarł 26 stycznia 1985 roku w Krakowie.

W 1922 roku przyjechał do Polski. W 1930 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej.

W 1937 roku podjął pracę na Akademii Górniczej na stanowisku z-cy asystenta w Katedrze Metalurgii Stali. W czasie okupacji pracował jako robotnik w kopalniach naftowych, a następnie jako urzędnik w Ubezpieczalni Społecznej w Jaśle. Po wojnie kontynuował pracę dydaktyczno-naukową w Katedrze Metalurgii Stali Akademii Górniczej.

W 1962 roku uzyskał na AGH tytuł doktora. Rozprawa doktorska była poświęcona metalurgii pneumatycznej. Opublikowane wyniki jego badań w tym zakresie były wtedy jednymi z nielicznych w literaturze światowej.

Z AGH był związany do 1979 roku, pracując na Wydziale Metalurgicznym w Instytucie Metalurgii w Zakładzie Stalownictwa.

Oprócz pracy w Akademii Górniczo-Hutniczej pracował dodatkowo, m.in. w latach 1945–1950 w Liceum Górniczo-Hutniczym w Krakowie; w latach późniejszych w Komisji d/s szkolnictwa zawodowego, opracowując programy i podręczniki szkolne. W latach 1952–1958 pracował na stanowisku starszego odbiorcy w Zakładzie Odbiorów Hutniczych, a w latach 1956–1961 w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Metali w Krakowie.

W 1958 roku wspólnie z prof. A. Ludkiewiczem wydał skrypt pt. „Metalurgia Stali”, jednocześnie prowadził badania związane z wpływem technologii procesu martenowskiego na jakość wytwarzanej stali, oraz badania nad technologią wytwarzania stali w piecu tandem. Stworzył w Katedrze Metalurgii Stali AGH Zespół do badań tlenowego procesu konwertorowego. Za zasługi w pracy dydaktycznej i pedagogicznej został przez Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie zaliczony i wpisany do Księgi Wybitnych Specjalistów.

Wypromował ponad 100 inżynierów stalowników. Był autorem 14 publikacji z zakresu technologii procesu martenowskiego, w tym jednej książki.

W latach 1950–1985 był członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, szereg odznaczeń branżowych i regionalnych, m.in.: Złota Odznaka „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej”, Odznaka Budowniczego Huty, im. Lenina

Źródło:

Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej. Jubileusz 75-lecia Wydziału. s. 45, portr.
Gazeta Wyborcza nr 174 (27 VII 2009). s. 7
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. s. 261–262
Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej. Jubileusz 90-lecia Wydziału 1922-2012. Kraków 2012. s. 102-103, portr.

@@ Linia 53: / Linia 53: @@
 Urodził się 4 lipca 1909 roku w Cleveland Ohio (USA). Zmarł 26 stycznia 1985 roku w Krakowie.
-W 1922 roku przyjechał do Polski. W 1930 roku rozpoczął studia na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] Akademii Górniczej. W 1937 roku podjął pracę na Akademii Górniczej na stanowisku z-cy asystenta w Katedrze Metalurgii Stali. W czasie okupacji pracował jako robotnik w kopalniach naftowych, a następnie jako urzędnik w Ubezpieczalni Społecznej w Jaśle. Po wojnie kontynuował pracę dydaktyczno-naukową w Katedrze Metalurgii Stali Akademii Górniczej.
+W 1922 roku przyjechał do Polski. W 1930 roku rozpoczął studia na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] Akademii Górniczej.
+W 1937 roku podjął pracę na Akademii Górniczej na stanowisku z-cy asystenta w Katedrze Metalurgii Stali. W czasie okupacji pracował jako robotnik w kopalniach naftowych, a następnie jako urzędnik w Ubezpieczalni Społecznej w Jaśle. Po wojnie kontynuował pracę dydaktyczno-naukową w Katedrze Metalurgii Stali Akademii Górniczej.
 W 1962 roku uzyskał na AGH tytuł doktora. Rozprawa doktorska była poświęcona metalurgii pneumatycznej. Opublikowane wyniki jego badań w tym zakresie były wtedy jednymi z nielicznych w literaturze światowej.