Zdzisław Zembura
| Zdzisław Zembura | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Zembura | ||||||||||||
| Imię / imiona | Zdzisław | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1921? | ||||||||||||
| Data śmierci | 2004 | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | nauki chemiczne; elektrochemia teoretyczna i stosowana, hydrometalurgia, kinetyka reakcji heterogenicznych | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału w latach 1966–1969
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Dyplom uznania za współpracę nadany przez CRZZ. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr hab. Zdzisław Zembura (1921?–2004)
Specjalność: nauki chemiczne; elektrochemia teoretyczna i stosowana, hydrometalurgia, kinetyka reakcji heterogenicznych
Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, współtwórca Wydziału Metali Nieżelaznych, prodziekan Wydziału (1962–1966) i jego dziekan (1966–1969), kierownik Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej Metali Nieżelaznych, profesor w Zakładzie Chemii Fizycznej i Elektrochemii. Zastępca dyrektora Instytutu Metalurgii Metali Nieżelaznych (1969–1974), kierownik Zakładu Hydrometalurgii (1980–1991). Członek Senatu AGH i Konwentu Seniorów AGH. W 1991 roku odszedł na emeryturę.
Wybitny uczony w dziedzinie elektrochemii i korozji, twórca szkoły naukowej uwzględniającej rolę transportu w pocesach elektrodowych i korozyjnych; opiekun i wychowawca wielu pokoleń elektrochemików polskich. Żołnierz Armii Krajowej.
Brał udział w konferencjach naukowych, podczas których wygłaszał referaty, m.in w Trzecim Międzynarodowym Zjeździe Korozyjnym w Moskwie (1965), Zjeździe Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Białymstoku (1966).
Był członkiem Komitetu Doradczego Fundacji Kościuszkowskiej, działaczem NSZZ „Solidarność”. Biorąc udział pracach Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w Warszawie dał się poznać jako autorytet naukowy i człowiek o wybitnej osobowości, wyróżniający się celnością i wnikliwością w formułowaniu swych opinii oraz śmiałością i otwartością odrzucającą środowiskowe lub polityczne koniunkturalizmy.
Zmarł 13 grudnia 2004 roku w wieku 83 lat. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Źródło:
- Dziennik Polski 2004 nr 294 (16 XII 2004). s. 20 [nekrologi]
- Dziennik Polski 2004 nr 296 (18 XII 2004). s. 13 [nekrolog]
- Wydział Metali Nieżelaznych Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie : 40 lat działalności. Kraków 2002. S. 15–16, 19–20, 52–53
- Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2003. S. 1164
- Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. [T.] 2 : Pion hutniczy. Kraków 1997. S. 197, portr.
- Gazeta Wyborcza 2004 nr 298 (21 XII 2004) [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków. s. 7 [nekrolog]
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Kraków 1970. S. 376, 377, 378, 556
- Pracownicy PK. Nagroda imienia Michała Śmiałowskiegodla młodych autorów za prace z dziedziny nauki o materiałach. [Dokument elektroniczny]. — Tryb dostępu: http://riad.usk.pk.edu.pl/ naszapol/archiwum/NR26/TEXT/12_12.htm [21.12.2004]
- Konwent Seniorów AGH w dwóch ostatnich kadencjach swej działalności. [Dokument elektroniczny]. — Tryb dostępu: http//biuletyn.agh.edu.pl/archiwum_bip/_2001/_90/07_90.html [21.12.2004]