Zbigniew Strzelecki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
m (zamienił w treści „Category:Uczeni” na „Category:Biogramy”)
m (zamienił w treści „== Życiorys ==” na „== Nota biograficzna ==”)
Linia 56: Linia 56:
Specjalność: górnictwo
Specjalność: górnictwo


== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==


Urodził się 23 sierpnia 1922 roku w Krakowie, zmarł 27 stycznia 1988 roku w Krakowie.
Urodził się 23 sierpnia 1922 roku w Krakowie, zmarł 27 stycznia 1988 roku w Krakowie.

Wersja z 21:20, 4 sty 2016

Zbigniew Strzelecki
Nazwisko Strzelecki
Imię / imiona Zbigniew
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1922
Miejsce urodzenia Kraków
Data śmierci 1988
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności górnictwo
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1969-1972)
Wydział Wydział Górniczy



FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Górniczy19691972


Prof. zw. dr inż. Zbigniew Strzelecki (1922–1988)

Specjalność: górnictwo

Nota biograficzna

Urodził się 23 sierpnia 1922 roku w Krakowie, zmarł 27 stycznia 1988 roku w Krakowie.

Ukończył krakowską Szkołę Budowlaną, w 1942 r. uzyskując dyplom technika drogowo-mostowego. Studia odbył na Wydziale Górniczym AGH. Doktorat obronił na AGH (1962 r.), otrzymał za niego nagrodę indywidualną III st. Min. Szkol. Wyższ. Docent od 1964 r., prof. zw. od 1965. Kierownik Zakładu Obudowy Górniczej (1966–1979), Zakładu Budownictwa Podziemnego. W latach 1969-1972 prodziekan Wydziału Górniczego AGH.

Współtwórca specjalistycznego Zespołu Naukowego AGH, który miał za zadanie wykazać efektywne możliwości wykorzystania nauki w rozwiązywaniu ważnych problemów gospodarczych w skali kraju, przy ścisłej współpracy wyższej uczelni z przemysłem i jednostkami administracji państwowej. Jego badania doprowadziły do opracowania polskiej metody naukowej „Z-S”, co przyczyniło się do powstania i rozwoju metod górniczych służących ratowaniu zagrożonych staromiejskich dzielnic i obiektów zabytkowych. Prowadził nadzór autorski nad pracami ratunkowymi na terenie dzielnic staromiejskich w Jarosławiu i Sandomierzu, Kłodzku zagrożonych oddziaływaniem wielokondygnacyjnych wyrobisk podziemnych. Za uratowanie Sandomierza uzyskał miano „Wielkiego Ratowniczego Zabytkowych Miast”.

Pod jego kierunkiem w latach 1958–1975 sporządzono ok. 50 opracowań podstawowych, ok. 300 indywidualnych programów górniczych i ok. 1200 opinii. Wiele z tych prac wykonane zostało częściowo społecznie, jak np. wawelska „Smocza Jama” w Krakowie.

Odznaczenia i nagrody

Nagroda indywidualna III st. Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego

Bibliografia

Źródło: