Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
LidiaLosko (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 53: | Linia 53: | ||
Urodził się 25 kwietnia 1922 roku w Dęblinie. Zmarł 8 stycznia 2007 roku. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. | Urodził się 25 kwietnia 1922 roku w Dęblinie. Zmarł 8 stycznia 2007 roku. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. | ||
W 1948 roku ukończył [[Wydział Hutniczy]] Akademii Górniczej. Dr — AGH 1965, dr hab. — AGH 1974, prof. (tytuł) — 1976, prof. zw. | W 1948 roku ukończył [[Wydział Hutniczy]] Akademii Górniczej uzyskując dyplom inżyniera metalurga — magistra nauk technicznych. Dr — AGH 1965, dr hab. — AGH 1974, prof. (tytuł) — 1976, prof. zw. — 1987. | ||
Był asystentem prof. A. Bolewskiego w 1945 roku, | Był asystentem prof. A. Bolewskiego w 1945 roku, uczestnicząc na Dolnym Śląsku z Grupą Operacyjną w przejmowaniu tamtejszego przemysłu. W 1949 roku podejmuje pracę w Żarowie na Dolnym Śląsku w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych, początkowo jako szef produkcji, a następnie kierownik techniczny zakładu. W 1950 roku przenosi się do Skawińskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych pracując jako główny technolog i szef produkcji. Jako wybijający się technolog zostaje powołany przez Ministerstwa Hutnictwa do grupy ekspertów przy budowie i uruchamianiu nowego zakładu materiałów ogniotrwałych w budowanym kombinacie metalurgicznym w Nowej Hucie. W 1953 roku zostaje szefem produkcji i głównym technologiem zakładu. Pracując prawie przez 15 lat w tym zakładzie był inicjatorem szeregu nowych technologii, które pozwoliły na uruchomienie w kraju takich odmian wyrobów ogniotrwałych, które były niezbędne zarówno dla przemysłu hutniczego jak i cementowego. w latach 1967–1972 dyrektor techniczny Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach, gdzie przyczynił się do znacznej modernizacji przemysłu materiałów ogniotrwałych. Uczestniczył w opracowaniu założeń, a następnie projektu budowy największego i nowoczesnego zakładu wyrobów zasadowych w Ropczycach. Ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w UNIDO w Wiedniu. | ||
Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 200 publikacji, 35 patentów. Był promotorem 8 prac doktorskich. | Przez cały okres pracy w zakładach utrzymuje ścisły kontakt z AGH. Wykładowca AGH w latach 1969–1972, docent w latach 1971–1975, profesor w latach 1976–1992. Dyrektor Międzyresortowego Instytutu Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych AGH w latach 1988–1991, kierownik Zakładu Przemysłowych Badań Materiałów Ogniotrwałych tego Instytutu. Organizator i kierownik Studium Podyplomowego „Materiały Ogniotrwałe w Hutnictwie”. | ||
Prowadził liczne prace badawcze poświęcone między innymi udoskonaleniu lub opracowaniu nowych technologii wytwarzania zasadowych materiałów ogniotrwałych, które zakończyły się zastosowaniem w bieżącej praktyce przemysłowej. Wiele uwagi poświęcił badaniom nad możliwością uzyskania magnezji z surowców krajowych, co doprowadziło do opracowania metody otrzymywania magnezji z solanek kopalnianych. | |||
Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 200 publikacji, 35 patentów. Uczestniczył w 27 kongresach i konferencjach zagranicznych, siedmiokrotnie występował jako ekspert międzynarodowy. Był promotorem 8 prac doktorskich. | |||
Redaktor naczelny czasopisma „Materiały Ogniotrwałe”, długoletni ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w ramach UNIDO. | Redaktor naczelny czasopisma „Materiały Ogniotrwałe”, długoletni ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w ramach UNIDO. | ||
Przewodniczący Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego w Skawinie, wiceprzewodniczący w Nowej Hucie i Gliwicach. Współorganizator i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ceramicznego, wiceprezes Stowarzyszenia Wychowanków AGH 1973–1985, członek Rady Głównej NOT w Warszawie. Uczestnik kampanii wrześniowej, więzień gestapo. | Przewodniczący Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego w Skawinie, wiceprzewodniczący w Nowej Hucie i Gliwicach. Współorganizator i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ceramicznego, wiceprezes Stowarzyszenia Wychowanków AGH 1973–1985, członek Rady Głównej NOT w Warszawie, Rady Naukowej Instytutu Materiałów Ogniotrwałych oraz Instytutu Szkła i Ceramiki. Uczestnik kampanii wrześniowej, więzień gestapo. | ||
==== Odznaczenia i nagrody ==== | ==== Odznaczenia i nagrody ==== | ||
[[Srebrny Krzyż Zasługi]], [[Złoty Krzyż Zasługi]] , [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Medal Komisji Edukacji Narodowej]] | [[Srebrny Krzyż Zasługi]], [[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Medal Komisji Edukacji Narodowej]], wielokrotne nagrody Ministra Przemysłu Ciężkiego, Ministra Hutnictwa | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Wersja z 09:31, 19 cze 2017
| Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała | |
|---|---|
| Nazwisko | Piątkowski-Grzymała |
| Imię / imiona | Wiesław Antoni |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 25 kwietnia 1922 |
| Miejsce urodzenia | Dęblin |
| Data śmierci | 8 stycznia 2007 |
| Dyscyplina/specjalności | technologia chemiczna, ceramiczne materiały ogniotrwałe, zastosowanie materiałów ogniotrwałych w metalurgii i ceramice |
| Pełnione funkcje | Dyrektor Instytutu Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH (1988–1991) |
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
| Odznaczenia i nagrody | Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej |
Prof. zw. dr hab. inż. Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała (1922–2007)
Dyscyplina/specjalności: technologia chemiczna, ceramiczne materiały ogniotrwałe, zastosowanie materiałów ogniotrwałych w metalurgii i ceramice
Nota biograficzna
Urodził się 25 kwietnia 1922 roku w Dęblinie. Zmarł 8 stycznia 2007 roku. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
W 1948 roku ukończył Wydział Hutniczy Akademii Górniczej uzyskując dyplom inżyniera metalurga — magistra nauk technicznych. Dr — AGH 1965, dr hab. — AGH 1974, prof. (tytuł) — 1976, prof. zw. — 1987.
Był asystentem prof. A. Bolewskiego w 1945 roku, uczestnicząc na Dolnym Śląsku z Grupą Operacyjną w przejmowaniu tamtejszego przemysłu. W 1949 roku podejmuje pracę w Żarowie na Dolnym Śląsku w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych, początkowo jako szef produkcji, a następnie kierownik techniczny zakładu. W 1950 roku przenosi się do Skawińskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych pracując jako główny technolog i szef produkcji. Jako wybijający się technolog zostaje powołany przez Ministerstwa Hutnictwa do grupy ekspertów przy budowie i uruchamianiu nowego zakładu materiałów ogniotrwałych w budowanym kombinacie metalurgicznym w Nowej Hucie. W 1953 roku zostaje szefem produkcji i głównym technologiem zakładu. Pracując prawie przez 15 lat w tym zakładzie był inicjatorem szeregu nowych technologii, które pozwoliły na uruchomienie w kraju takich odmian wyrobów ogniotrwałych, które były niezbędne zarówno dla przemysłu hutniczego jak i cementowego. w latach 1967–1972 dyrektor techniczny Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach, gdzie przyczynił się do znacznej modernizacji przemysłu materiałów ogniotrwałych. Uczestniczył w opracowaniu założeń, a następnie projektu budowy największego i nowoczesnego zakładu wyrobów zasadowych w Ropczycach. Ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w UNIDO w Wiedniu.
Przez cały okres pracy w zakładach utrzymuje ścisły kontakt z AGH. Wykładowca AGH w latach 1969–1972, docent w latach 1971–1975, profesor w latach 1976–1992. Dyrektor Międzyresortowego Instytutu Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych AGH w latach 1988–1991, kierownik Zakładu Przemysłowych Badań Materiałów Ogniotrwałych tego Instytutu. Organizator i kierownik Studium Podyplomowego „Materiały Ogniotrwałe w Hutnictwie”.
Prowadził liczne prace badawcze poświęcone między innymi udoskonaleniu lub opracowaniu nowych technologii wytwarzania zasadowych materiałów ogniotrwałych, które zakończyły się zastosowaniem w bieżącej praktyce przemysłowej. Wiele uwagi poświęcił badaniom nad możliwością uzyskania magnezji z surowców krajowych, co doprowadziło do opracowania metody otrzymywania magnezji z solanek kopalnianych.
Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 200 publikacji, 35 patentów. Uczestniczył w 27 kongresach i konferencjach zagranicznych, siedmiokrotnie występował jako ekspert międzynarodowy. Był promotorem 8 prac doktorskich.
Redaktor naczelny czasopisma „Materiały Ogniotrwałe”, długoletni ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w ramach UNIDO.
Przewodniczący Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego w Skawinie, wiceprzewodniczący w Nowej Hucie i Gliwicach. Współorganizator i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ceramicznego, wiceprezes Stowarzyszenia Wychowanków AGH 1973–1985, członek Rady Głównej NOT w Warszawie, Rady Naukowej Instytutu Materiałów Ogniotrwałych oraz Instytutu Szkła i Ceramiki. Uczestnik kampanii wrześniowej, więzień gestapo.
Odznaczenia i nagrody
Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, wielokrotne nagrody Ministra Przemysłu Ciężkiego, Ministra Hutnictwa
Bibliografia
Książki
- Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 108, [foto]
- Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 273, [foto]
Artykuly
- Dziennik Polski 2007 nr 9 (11 I 2007), s. 12 [nekr.]
- Dziennik Polski 2007 nr 10 (12 I 2007), s. 17 [nekr.]
- Kloska A.: Jubileusz 75-lecia. Prof. dr hab. Wiesław Grzymała Piątkowski. Materiały Ogniotrwałe 1997, R. 49, nr 1, s. 30-32, [foto]