Wacław Bolesław Cybulski: Różnice pomiędzy wersjami

Wacław Bolesław Cybulski
Nazwisko	Cybulski
Imię / imiona	Wacław Bolesław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	6 października 1901
Miejsce urodzenia	Warszawa
Data śmierci	31 marca 1973
Miejsce śmierci	Mikołów
Dyscyplina/specjalności	bezpieczeństwo pracy w górnictwie
Wydział	Wydział Górniczy ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy, Medal X-lecia Polski Ludowej, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, nagroda państwowa II stopnia

Wersja z 15:41, 21 gru 2016

Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Bolesław Cybulski (1901–1973)

Dyscyplina/specjalności: bezpieczeństwo pracy w górnictwie

Nota biograficzna

Urodził się 6 października 1901 r. w Warszawie. Zmarł 31 marca 1973 r. w Mikołowie.

Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W l. 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.

Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej. W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.

Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk

Nagrody i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy I i II klasy, Medal X-lecia Polski Ludowej, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, nagroda państwowa II stopnia, zespołowe nagrody państwowe, tytuł „Zasłużonego Górnika PRL”, Złota Odznaka "Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji"

Bibliografia

Książki

Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 7 : Nauki o Ziemi i górnicze A-Z. Oprac. A. Śródka. Wrocław ; Warszawa ; Kraków 1992, s. 38-41, [foto]
Słownik polskich pionierów techniki. Pod red. B. Orłowskiego. Katowice 1986, s. 44
Śródka A.: Uczeni polscy XIX-XX stulecia. T.1 : A-G. Warszawa 1994, s. 296–298, [foto]
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 57

Artykuły

Bolewski A.: Osiągnięcia Akademii Górniczej w Krakowie w okresie 1919-1939 : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 6-7, s. 5-8
Bolewski A.: Profesorzy i wychowankowie Akademii Górniczej na obczyźnie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 11

@@ Linia 56: / Linia 56: @@
 Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika  i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W l. 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.
-Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na [[wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] Akademii Górniczej.  W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.
+Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na [[wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] Akademii Górniczej.  W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.
 Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk