Włodzimierz Stanisław Stępiński: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1898–1988 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Liczne nagrody | | awards = Liczne nagrody i odznaczenia za zasługi dla nauki, przemysłu i uczelni. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. dr inż. '''Włodzimierz Stanisław Stępiński''' ( | Prof. dr inż. '''Włodzimierz Stanisław Stępiński''' (1898–1988) | ||
Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin | Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin | ||
Urodził się 12 maja 1898 roku | Urodził się 12 maja 1898 roku w Krakowie. Zmarł w Katowicach 3 kwietnia 1988 roku. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1930 r.). Doktor 1959, zastępca profesora 1952, profesor nadzwyczajny 1954, profesor zwyczajny 1964. Pracował w Kopalni Rud Cynku i Ołowiu „Orzeł Biały” (1927–1937), Zakładzie Przeróbki i Huty Tlenku Cynku „Orzeł Biały” (1938–1939), Zakładach Hutniczych Szopienice (1938–1939). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939. W czasie wojny pracował w Fabryce Porcelany „Ćmielów” (1940–1941), oraz w Filharmonii w Krakowie jako muzyk — wiolonczelista (1941–1945). Po wojnie pracował w zarządach przedsiębiorstw przemysłowych. | ||
W 1950 roku rozpoczął pracę w AGH. W latach 1950–52 był wykładowcą kontraktowym, w latach 1952–54 zastępcą profesora, profesorem nadzwyczajnym (1954–68), kierownikiem Katedry Przeróbki Mechanicznej Kopalń (1952–68). W latach 1953–54 był prodziekanem Wydziału Górniczego, a w latach 1954–56 dziekanem Wydziału. W latach 1957–62 był kierownikiem pracowni przeróbki mechanicznej Zakładu Mechaniki Górotworu PAN. W 1968 roku przeszedł na emeryturę. | |||
Był rzeczywistym, głównym twórcą specjalności Przeróbka Mechaniczna Kopalin na Wydziale Górniczym AGH. | Był rzeczywistym, głównym twórcą specjalności Przeróbka Mechaniczna Kopalin na Wydziale Górniczym AGH. | ||
Autor 8 podręczników (2 książki | Autor 8 podręczników (2 książki i 6 skryptów), kilku rozdziałów tomu 5 „Poradnika Górnika”, około 40 publikacji, w tym 5 w czasopismach zagranicznych. Promotor około 200 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich oraz 12 prac doktorskich. | ||
Był cenionym specjalistą | Był cenionym specjalistą w dziedzinie przeróbki rud, znanym w kraju i za granicą. Współpracował z przemysłem jako członek rad naukowych i innych ciał doradczych, branżowych instytutów naukowo-badawczych i jednostek projektowych m.in. Instytutu Metali Nieżelaznych w Gliwicach, oraz zjednoczeń — m.in. Zjednoczenia Przemysłu Metali Nieżelaznych „Metale” w Katowicach, członkiem Państwowej Komisji Miedziowej, powołanej do opracowania programu zagospodarowania odkrytego w latach 60. złoża rud miedzi w okręgu legnicko-głogowskim. Brał udział w licznych naukowych oraz naukowo-technicznych konferencjach i zjazdach krajowych i zagranicznych. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Księga wychowanków | * Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). S. 174 | ||
* Inżynieria Mineralna 2001 | * Inżynieria Mineralna 2001 nr 2. s. 50–51, portr. | ||
* Kronika Wydziału Górniczego | * Kronika Wydziału Górniczego 1919–1999. Kraków 1999. S. 118 | ||
{{DEFAULTSORT:Stępiński, Włodzimierz Stanisław}} | {{DEFAULTSORT:Stępiński, Włodzimierz Stanisław}} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 17:20, 16 gru 2013
| Włodzimierz Stanisław Stępiński | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Stępiński | ||||||||||||
| Imię / imiona | Włodzimierz | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1898–1988
| ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Liczne nagrody i odznaczenia za zasługi dla nauki, przemysłu i uczelni. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. dr inż. Włodzimierz Stanisław Stępiński (1898–1988)
Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin
Urodził się 12 maja 1898 roku w Krakowie. Zmarł w Katowicach 3 kwietnia 1988 roku. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1930 r.). Doktor 1959, zastępca profesora 1952, profesor nadzwyczajny 1954, profesor zwyczajny 1964. Pracował w Kopalni Rud Cynku i Ołowiu „Orzeł Biały” (1927–1937), Zakładzie Przeróbki i Huty Tlenku Cynku „Orzeł Biały” (1938–1939), Zakładach Hutniczych Szopienice (1938–1939). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939. W czasie wojny pracował w Fabryce Porcelany „Ćmielów” (1940–1941), oraz w Filharmonii w Krakowie jako muzyk — wiolonczelista (1941–1945). Po wojnie pracował w zarządach przedsiębiorstw przemysłowych.
W 1950 roku rozpoczął pracę w AGH. W latach 1950–52 był wykładowcą kontraktowym, w latach 1952–54 zastępcą profesora, profesorem nadzwyczajnym (1954–68), kierownikiem Katedry Przeróbki Mechanicznej Kopalń (1952–68). W latach 1953–54 był prodziekanem Wydziału Górniczego, a w latach 1954–56 dziekanem Wydziału. W latach 1957–62 był kierownikiem pracowni przeróbki mechanicznej Zakładu Mechaniki Górotworu PAN. W 1968 roku przeszedł na emeryturę.
Był rzeczywistym, głównym twórcą specjalności Przeróbka Mechaniczna Kopalin na Wydziale Górniczym AGH.
Autor 8 podręczników (2 książki i 6 skryptów), kilku rozdziałów tomu 5 „Poradnika Górnika”, około 40 publikacji, w tym 5 w czasopismach zagranicznych. Promotor około 200 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich oraz 12 prac doktorskich.
Był cenionym specjalistą w dziedzinie przeróbki rud, znanym w kraju i za granicą. Współpracował z przemysłem jako członek rad naukowych i innych ciał doradczych, branżowych instytutów naukowo-badawczych i jednostek projektowych m.in. Instytutu Metali Nieżelaznych w Gliwicach, oraz zjednoczeń — m.in. Zjednoczenia Przemysłu Metali Nieżelaznych „Metale” w Katowicach, członkiem Państwowej Komisji Miedziowej, powołanej do opracowania programu zagospodarowania odkrytego w latach 60. złoża rud miedzi w okręgu legnicko-głogowskim. Brał udział w licznych naukowych oraz naukowo-technicznych konferencjach i zjazdach krajowych i zagranicznych.
Źródło:
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). S. 174
- Inżynieria Mineralna 2001 nr 2. s. 50–51, portr.
- Kronika Wydziału Górniczego 1919–1999. Kraków 1999. S. 118