Tadeusz Kochmański: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 38: Linia 38:
| influences =  
| influences =  
| influenced =  
| influenced =  
| awards = Liczne odznaczenia i wyróżnienia, m.in.: Sztandar Pracy I Klasy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Honorowy Górnik PRL.   
| awards = Liczne odznaczenia i wyróżnienia, m.in.: Sztandar Pracy I Klasy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Honorowy Górnik PRL.   
| signature =  
| signature =  
| signature_alt =  
| signature_alt =  
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
| dhc_year = 1981
| dhc_year = 1981
| dhc_reason = za wybitne zasługi dla rozwoju geodezji i ochrony terenów górniczych
| dhc_reason = za wybitne zasługi dla rozwoju geodezji i ochrony terenów górniczych
}}
}}
Prof. dr hab. inż. '''Tadeusz Kochmański''' (1904-1986)
Prof. dr hab. inż. '''Tadeusz Kochmański''' (1904–1986)


Specjalność: mechanika górotworu, miernictwo górnicze
Specjalność: mechanika górotworu, miernictwo górnicze


Urodził się w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym AG (1931).
Urodził się w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym AG (1931).


Działalność naukowo-dydaktyczną rozpoczął w 1931 r. w Zakładzie Geologii Stosowanej AG. Zastępca profesora (1946), docent (1948), profesor nadzwyczajny (1950) i profesor zwyczajny (1958) Katedry Geodezji Wyższej i Obliczeń Geodezyjnych. P.O. dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, w l. 1952/53 dziekan. Przeszedł na Politechnikę Ślaską w 1964 r.
Działalność naukowo-dydaktyczną rozpoczął w 1931 r. w Zakładzie Geologii Stosowanej AG. Zastępca profesora (1946), docent (1948), profesor nadzwyczajny (1950) i profesor zwyczajny (1958) Katedry Geodezji Wyższej i Obliczeń Geodezyjnych. P.O. dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, w latach 1952–1953 dziekan. Przeszedł na Politechnikę Ślaską w 1964 r.


W 1971 r. powrócił do Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie pełnił funkcje kierownika Zakładu Ochrony Powierzchni Górniczej i Górotworu. W 1974 roku przeszedł na emeryturę.
W 1971 r. powrócił do Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie pełnił funkcje kierownika Zakładu Ochrony Powierzchni Górniczej i Górotworu. W 1974 roku przeszedł na emeryturę.


Członek Komitetu Geodezji PAN.  
Członek Komitetu Geodezji PAN.  


Autor ponad 60 prac oraz kilkunastu patentów i wynalazków.
Autor ponad 60 prac oraz kilkunastu patentów i wynalazków.


Źródło:
Źródło:
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. s. 623
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. s. 623
* Geodezja i Kartografia 1988 t. 37, z. 4. s. 249-252
* Geodezja i Kartografia 1988 t. 37, z. 4. s. 249–252
* Księga tytułów i stopni naukowych uzyskanych na Wydziale Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska w latach 1951-2001. Kraków 2001. S. 8
* Księga tytułów i stopni naukowych uzyskanych na Wydziale Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska w latach 1951–2001. Kraków 2001. S. 8





Wersja z 12:57, 9 sty 2014

Szablon:Infobox dhc Prof. dr hab. inż. Tadeusz Kochmański (1904–1986)

Specjalność: mechanika górotworu, miernictwo górnicze

Urodził się w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym AG (1931).

Działalność naukowo-dydaktyczną rozpoczął w 1931 r. w Zakładzie Geologii Stosowanej AG. Zastępca profesora (1946), docent (1948), profesor nadzwyczajny (1950) i profesor zwyczajny (1958) Katedry Geodezji Wyższej i Obliczeń Geodezyjnych. P.O. dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, w latach 1952–1953 dziekan. Przeszedł na Politechnikę Ślaską w 1964 r.

W 1971 r. powrócił do Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie pełnił funkcje kierownika Zakładu Ochrony Powierzchni Górniczej i Górotworu. W 1974 roku przeszedł na emeryturę.

Członek Komitetu Geodezji PAN.

Autor ponad 60 prac oraz kilkunastu patentów i wynalazków.

Źródło:

  • Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. s. 623
  • Geodezja i Kartografia 1988 t. 37, z. 4. s. 249–252
  • Księga tytułów i stopni naukowych uzyskanych na Wydziale Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska w latach 1951–2001. Kraków 2001. S. 8