Stefan Jan Czarnocki
| Stefan Jan Czarnocki | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Czarnocki | ||||||||||||
| Imię / imiona | Stefan | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1878 | ||||||||||||
| Data śmierci | 1947 | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | geologia, badanie złóż kopalin użytecznych | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Geologiczno Mierniczego 1945–1947 | ||||||||||||
| Wydział | Wydział Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska
| ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr hab. inż. Stefan Jan Czarnocki (1878–1947)
Specjalność: geologia, badanie złóż kopalin użytecznych
Urodził się 5 (17) kwietnia 1878 r. w Gajlańcach (ziemia koweńska), zmarł 6 stycznia 1947 r. w Krakowie, tam też pochowany na cmentarzu Rakowickim. Studiował w Instytucie Technologicznym w Charkowie, a następnie od 1898 w Inst. Górniczym w Petersburgu. Dyplom inżyniera górniczego uzyskał w 1903 r. Już jako student razem z A. Michalskim obliczał zasoby Dąbrowskiego Zagłębia Węglowego (wyniki zostały m.in. wykorzystane do obliczania zasobów światowych złóż węgla). Po studiach pracował w Komitecie Geologicznym w Petersburgu, następnie jako profesor w Politechnice Północno-Kaukaskiej w Rostowie n. Donem. W 1922 r. przyjechał do Polski. Pracował w Państw. Inst. Geologicznym w Warszawie.
W 1938 r. objął po K. Bohdanowiczu kierowanie Kat. Geologii Stosowanej AG. Tutaj już wcześniej (1935 r.) habilitował się, następnie jako docent prowadził wykłady z geologii naftowej i geologii złóż naftowych. Od 1937 r. prowadził wykłady z geologii węgla, geologii nafty, bogactw kopalnych Polski. W 1938 r. mianowany prof. zwyczajnym. W okresie drugiej wojny światowej aresztowany z profesorami krakowskimi, więziony w Sachsenhausen. W 1945 r. został Dziekanem Wydz. Geologiczno-Mierniczego w AG, którym kierował aż do śmierci.
Opublikował prace nt. problemów stratygrafii karbonu, zagadnień geologii gospodarczej, występowania ropy naftowej na Kujawach i w Wielkopolsce.
Uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu Energetycznego Stow. Inż. Górniczych i Hutniczych (był też prezesem tej organizacji), był prezesem Polskiego Tow. Geologicznego, przez wiele lat współpracował z wydawnictwem Przegląd Górniczo-Hutniczy.
Źródło:
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 46
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 43–46
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 42–44