Stanisław Roman Płużański: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist | name = Stanisław Roman Płużański | image = pluza.jpg | family-name = Płużański | given-name = Stanisław | additional-name = Roman ...”)
 
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1879
| birth_date = 1879–1951
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date = 1951
| death_date =  
| death_place =  
| death_place =  
| resting_place =  
| resting_place =  
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
}}
}}
Prof. zw. mgr inż. '''Stanisław Roman Płużański''' (1879-1951)
Prof. zw. mgr inż. '''Stanisław Roman Płużański''' (1879–1951)


Specjalność: organizacja przemysłu maszynowego, budowa silników spalinowych, obróbka skrawaniem, budowa obrabiarek, historia techniki
Specjalność: organizacja przemysłu maszynowego, budowa silników spalinowych, obróbka skrawaniem, budowa obrabiarek, historia techniki


Urodził się w Radomiu, zmarł w Warszawie. Studia mechaniczne odbył w Szkole Mechaniczno-Technicznej M. Mittego w Warszawie i Politechnice w Darmstadt (1899-1904). Po studiach podjął pracę w przemyśle, pracował m. in. w fabrykach silników spalinowych w Angli, w fabryce "Ursus" w Warszawie, w fabrykach pocisków w Ekaterynosławiu, był również dyrektorem Zakł. Samochodowych i Lotniczych.
Urodził się w Radomiu, zmarł w Warszawie. Studia mechaniczne odbył w Szkole Mechaniczno-Technicznej M. Mittego w Warszawie i Politechnice w Darmstadt (1899–1904). Po studiach podjął pracę w przemyśle, pracował m.in. w fabrykach silników spalinowych w Angli, w fabryce „Ursus” w Warszawie, w fabrykach pocisków w Ekaterynosławiu, był również dyrektorem Zakł. Samochodowych i Lotniczych.


W Akademii prof. zw. (1919) zaproszony przez Komitet Organizacyjny do jej tworzenia. Mianowany przez ministerstwo Rektorem, funkcji nie objął z powodu wyjazdu do Wiednia w sprawach wojskowych. W 1931 r. został mianowany prof. zw. PW, w l. 1935/37 oraz w l. 1946/48 pełnił obowiązki Dziekana Wydz. Mechanicznego. Po wojnie odbudował zniszczony Zakład Obróbki Metali PW i objął również kierownictwo Instytutu Obrabiarek i Narzędzi w Warszawie.  
W Akademii prof. zw. (1919) zaproszony przez Komitet Organizacyjny do jej tworzenia. Mianowany przez ministerstwo Rektorem, funkcji nie objął z powodu wyjazdu do Wiednia w sprawach wojskowych. W 1931 r. został mianowany prof. zw. PW, w latach 1935/37 oraz w latach 1946/48 pełnił obowiązki Dziekana Wydz. Mechanicznego. Po wojnie odbudował zniszczony Zakład Obróbki Metali PW i objął również kierownictwo Instytutu Obrabiarek i Narzędzi w Warszawie.


Napisał wiele prac z zakresu budowy maszyn i urządzeń oraz techniki wytwarzania amunicji.
Napisał wiele prac z zakresu budowy maszyn i urządzeń oraz techniki wytwarzania amunicji.


Od 1942 r. przewodniczący Komisji Akademickich Studiów Technicznych, a następnie Rady Akademickich Studiów Technicznych - RAST w Londynie. Członek TNW, Akademii Nauk Technicznych.
Od 1942 r. przewodniczący Komisji Akademickich Studiów Technicznych, a następnie Rady Akademickich Studiów Technicznych RAST w Londynie. Członek TNW, Akademii Nauk Technicznych.


Źródło:
Źródło:
* Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 275-278
* Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 275–278
* BIP 1994 nr 5. s. 6, 11
* BIP 1994 nr 5. s. 6, 11
* Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. s. 434-436
* Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. s. 434–436
* Akademia Nauk Technicznych 1933-1937. s. 95
* Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 95
* Akademia Nauk Technicznych 1920-1932. s. 127-128
* Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 127–128
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). s. 164-165
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 164–165
* Słownik biograficzny techników polskich. s. 110-112
* Słownik biograficzny techników polskich. s. 110–112




{{DEFAULTSORT:Płużański, Stanisław Roman}}
{{DEFAULTSORT:Płużański, Stanisław Roman}}
[[Category:Uczony]]
[[Category:Uczony]]

Wersja z 17:19, 16 gru 2013

Stanisław Roman Płużański
Nazwisko Płużański
Imię / imiona Stanisław
Tytuły / stanowiska Prof. zw. mgr inż.
Data urodzenia 1879–1951


Dyscyplina/specjalności organizacja przemysłu maszynowego, budowa silników spalinowych, obróbka skrawaniem, budowa obrabiarek, historia techniki



Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta.

Prof. zw. mgr inż. Stanisław Roman Płużański (1879–1951)

Specjalność: organizacja przemysłu maszynowego, budowa silników spalinowych, obróbka skrawaniem, budowa obrabiarek, historia techniki

Urodził się w Radomiu, zmarł w Warszawie. Studia mechaniczne odbył w Szkole Mechaniczno-Technicznej M. Mittego w Warszawie i Politechnice w Darmstadt (1899–1904). Po studiach podjął pracę w przemyśle, pracował m.in. w fabrykach silników spalinowych w Angli, w fabryce „Ursus” w Warszawie, w fabrykach pocisków w Ekaterynosławiu, był również dyrektorem Zakł. Samochodowych i Lotniczych.

W Akademii prof. zw. (1919) zaproszony przez Komitet Organizacyjny do jej tworzenia. Mianowany przez ministerstwo Rektorem, funkcji nie objął z powodu wyjazdu do Wiednia w sprawach wojskowych. W 1931 r. został mianowany prof. zw. PW, w latach 1935/37 oraz w latach 1946/48 pełnił obowiązki Dziekana Wydz. Mechanicznego. Po wojnie odbudował zniszczony Zakład Obróbki Metali PW i objął również kierownictwo Instytutu Obrabiarek i Narzędzi w Warszawie.

Napisał wiele prac z zakresu budowy maszyn i urządzeń oraz techniki wytwarzania amunicji.

Od 1942 r. przewodniczący Komisji Akademickich Studiów Technicznych, a następnie Rady Akademickich Studiów Technicznych — RAST w Londynie. Członek TNW, Akademii Nauk Technicznych.

Źródło:

  • Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 275–278
  • BIP 1994 nr 5. s. 6, 11
  • Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. s. 434–436
  • Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 95
  • Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 127–128
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 164–165
  • Słownik biograficzny techników polskich. s. 110–112