Stanisław Franciszek Żeromski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1898–1955 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Krzyż Walecznych ( | | awards = Krzyż Walecznych (1939 r. w Modlinie). | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Z-ca Prof. mgr inż. '''Stanisław Żeromski''' ( | Z-ca Prof. mgr inż. '''Stanisław Żeromski''' (1898–1955) | ||
Specjalność: chemia | Specjalność: chemia | ||
Urodził się | Urodził się w Kijowie, zmarł w Gliwicach. Studiował na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu w Kijowie, oraz na Wydz. Chemicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1928 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika. Praktykę zawodową odbył we Freibergu w firmie H. Seemann. W latach 1922–1939 pracował na PW. Po wojnie w latach 1940–1944 był nauczycielem w Chemicznej Szkole Zawodowej w Warszawie, od 1942 r. został asystentem w Wyższej Szkole Technicznej. W 1945 r. kierował laboratorium w Zakładach Górniczo-Hutniczych „Orzeł Biały” w Brzezinach Śląskich. Od 1947 r. organizował Instytut Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. Następnie w latach 1952/53 prowadził wykłady zlecone i seminaria na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. | ||
W 1953 r. został powołany na stanowisko zastępcy profesora w Katedrze Technologii Materiałów Ogniotrwałych, Wydziału Ceramicznego AGH. Prowadził wykłady i ćwiczenia, przygotowywał również materiały do opracowania projektu nowego zakładu katedry, gdzie objął później stanowisko zast. Kierownika Katedry. Biorąc pod uwagę jego ogromne doświadczenie w projektowaniu i organizowaniu pracowni dydaktycznych i badawczych, Rada Wydziału Ceramicznego powierzyła mu przygotowanie materiałów do opracowania dokumentacji nowego gmachu Wydziału Ceramicznego. | |||
Źródło: | Źródło: | ||
* Życiorysy profesorów | * Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 228–231 | ||
{{DEFAULTSORT:Żeromski, Stanisław }} | {{DEFAULTSORT:Żeromski, Stanisław }} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 17:20, 16 gru 2013
| Stanisław Franciszek Żeromski | |
|---|---|
| Nazwisko | Żeromski |
| Imię / imiona | Stanisław |
| Tytuły / stanowiska | Z-ca Prof. mgr inż. |
| Data urodzenia | 1898–1955
|
| Dyscyplina/specjalności | chemia
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Walecznych (1939 r. w Modlinie). |
Z-ca Prof. mgr inż. Stanisław Żeromski (1898–1955)
Specjalność: chemia
Urodził się w Kijowie, zmarł w Gliwicach. Studiował na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu w Kijowie, oraz na Wydz. Chemicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1928 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika. Praktykę zawodową odbył we Freibergu w firmie H. Seemann. W latach 1922–1939 pracował na PW. Po wojnie w latach 1940–1944 był nauczycielem w Chemicznej Szkole Zawodowej w Warszawie, od 1942 r. został asystentem w Wyższej Szkole Technicznej. W 1945 r. kierował laboratorium w Zakładach Górniczo-Hutniczych „Orzeł Biały” w Brzezinach Śląskich. Od 1947 r. organizował Instytut Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. Następnie w latach 1952/53 prowadził wykłady zlecone i seminaria na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.
W 1953 r. został powołany na stanowisko zastępcy profesora w Katedrze Technologii Materiałów Ogniotrwałych, Wydziału Ceramicznego AGH. Prowadził wykłady i ćwiczenia, przygotowywał również materiały do opracowania projektu nowego zakładu katedry, gdzie objął później stanowisko zast. Kierownika Katedry. Biorąc pod uwagę jego ogromne doświadczenie w projektowaniu i organizowaniu pracowni dydaktycznych i badawczych, Rada Wydziału Ceramicznego powierzyła mu przygotowanie materiałów do opracowania dokumentacji nowego gmachu Wydziału Ceramicznego.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 228–231