Maria Ihnatowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
(Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 7: Linia 7:
|birth_place=Sokal
|birth_place=Sokal
|death_date=28 stycznia 1995
|death_date=28 stycznia 1995
|fields=nauki chemiczne, chemia i technologia chemiczna węgla
|fields=chemia, chemia i technologia chemiczna węgla
|faculty=Wydział Paliw i Energii
|faculty=Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów
|name=Maria Ihnatowicz
|name=Maria Ihnatowicz
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 46: Linia 46:
Prof. dr hab. inż. '''Maria Ihnatowicz''' (1921–1995)
Prof. dr hab. inż. '''Maria Ihnatowicz''' (1921–1995)


Specjalność: nauki chemiczne, chemia i technologia chemiczna węgla
Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia i technologia chemiczna węgla




== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==


Urodziła się 27 kwietnia 1921 roku w Sokalu, zmarła 28 stycznia 1995 roku. Po ukończeniu studiów na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej w 1946 roku uzyskała dyplom inżyniera chemika na Politechnice Gliwickiej. W tym samym roku została zatrudniona jako asystent, a potem adiunkt w Instytucie Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu. W tym okresie prowadziła pod kierunkiem prof. B. Rogi prace naukowe w zakresie chemii węgla i węglopochodnych. W 1955 roku podjęła pracę w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach. W roku 1962 uzyskała stopień naukowy doktora nauk technicznych, w 1971 roku stopień doktora habilitowanego na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej, a w roku 1985 tytuł profesora nadzwyczajnego.
Urodziła się 27 kwietnia 1921 roku w Sokalu. Zmarła 28 stycznia 1995 roku.


Profesor Maria Ihnatowicz zajmowała się problematyką katalitycznych procesów uwodornienia węgla i ekstraktów węglowych oraz wykorzystaniem ciężkich frakcji hydrogenizatów węglowych do produkcji węgli uszlachetnionych. Od roku 1970 do 1990 roku pracowała w Instytucie Karbochemicznym, a następnie Ośrodku Przetwórstwa Węgla GIG w Tychach jako Kierownik Zakładu, a potem z-ca dyrektora d/s Naukowo-Badawczych.
Po ukończeniu studiów na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej w 1946 roku uzyskała dyplom inżyniera chemika na Politechnice Gliwickiej. W tym samym roku została zatrudniona jako asystent, a potem adiunkt w Instytucie Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu. W tym okresie prowadziła pod kierunkiem prof. B. Rogi prace naukowe w zakresie chemii węgla i węglopochodnych. W 1955 roku podjęła pracę w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach. W roku 1962 uzyskała stopień naukowy doktora nauk technicznych, w 1971 roku stopień doktora habilitowanego na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej, a w roku 1985 tytuł profesora nadzwyczajnego.


W latach 1977–1991 była zatrudniona jako nauczyciel akademicki [[Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów|Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów] AGH, gdzie prowadziła wykłady z technologii upłynniania węgla.
Profesor Maria Ihnatowicz zajmowała się problematyką katalitycznych procesów uwodornienia węgla i ekstraktów węglowych oraz wykorzystaniem ciężkich frakcji hydrogenizatów węglowych do produkcji węgli uszlachetnionych.  


Od roku 1970 do 1990 roku pracowała w Instytucie Karbochemicznym, a następnie Ośrodku Przetwórstwa Węgla GIG w Tychach jako Kierownik Zakładu, a potem z-ca dyrektora d/s Naukowo-Badawczych.


Źródło:
W latach 1977–1991 była zatrudniona jako nauczyciel akademicki [[Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów|Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów]] AGH, gdzie prowadziła wykłady z technologii upłynniania węgla.
* 25 lat Wydziału Paliw i Energii 1974–1999. Kraków [1999?]. S. 5, portr.
 
* Informator nauki polskiej 1992/94. T. 4 : Ludzie nauki. Warszawa 1993. S. 198
 
== Źródła do biogramu  ==
==== Książki ====
* 25 lat Wydziału Paliw i Energii 1974–1999. Red. G. Ceglarska-Stefańska, J. F. Janik. Kraków [1999?], s. 5, [foto]
* Informator Nauki Polskiej 1992/93. T. 4 : Ludzie nauki. Warszawa 1992, s. 198




{{DEFAULTSORT:Ihnatowicz, Maria }}
{{DEFAULTSORT:Ihnatowicz, Maria }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]

Wersja z 09:33, 13 gru 2017

Maria Ihnatowicz
Maria Ihnatowicz.jpg
Nazwisko Ihnatowicz
Imię / imiona Maria
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 27 kwietnia 1921
Miejsce urodzenia Sokal
Data śmierci 28 stycznia 1995
Dyscyplina/specjalności chemia, chemia i technologia chemiczna węgla
Wydział Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów



Prof. dr hab. inż. Maria Ihnatowicz (1921–1995)

Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia i technologia chemiczna węgla


Nota biograficzna

Urodziła się 27 kwietnia 1921 roku w Sokalu. Zmarła 28 stycznia 1995 roku.

Po ukończeniu studiów na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej w 1946 roku uzyskała dyplom inżyniera chemika na Politechnice Gliwickiej. W tym samym roku została zatrudniona jako asystent, a potem adiunkt w Instytucie Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu. W tym okresie prowadziła pod kierunkiem prof. B. Rogi prace naukowe w zakresie chemii węgla i węglopochodnych. W 1955 roku podjęła pracę w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach. W roku 1962 uzyskała stopień naukowy doktora nauk technicznych, w 1971 roku stopień doktora habilitowanego na Wydziale Chemii Politechniki Wrocławskiej, a w roku 1985 tytuł profesora nadzwyczajnego.

Profesor Maria Ihnatowicz zajmowała się problematyką katalitycznych procesów uwodornienia węgla i ekstraktów węglowych oraz wykorzystaniem ciężkich frakcji hydrogenizatów węglowych do produkcji węgli uszlachetnionych.

Od roku 1970 do 1990 roku pracowała w Instytucie Karbochemicznym, a następnie Ośrodku Przetwórstwa Węgla GIG w Tychach jako Kierownik Zakładu, a potem z-ca dyrektora d/s Naukowo-Badawczych.

W latach 1977–1991 była zatrudniona jako nauczyciel akademicki Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów AGH, gdzie prowadziła wykłady z technologii upłynniania węgla.


Źródła do biogramu

Książki

  • 25 lat Wydziału Paliw i Energii 1974–1999. Red. G. Ceglarska-Stefańska, J. F. Janik. Kraków [1999?], s. 5, [foto]
  • Informator Nauki Polskiej 1992/93. T. 4 : Ludzie nauki. Warszawa 1992, s. 198