Ludomir Sleńdziński

Ludomir Sleńdziński
Nazwisko	Sleńdziński
Imię / imiona	Ludomir
Tytuły / stanowiska	Prof.
Data urodzenia	29 października 1889
Miejsce urodzenia	Wilno
Data śmierci	25 listopada 1980
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	malarstwo, rzeźbiarstwo
Pełnione funkcje	Prorektor AG i AGH (1948-1954), Rektot Politechniki Krakowskiej (1954-1956)
Wydział	Wydziały Politechniczne - Wydział Architektury
Odznaczenia i nagrody	Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy
Funkcje Gdzie od do Prorektor Wydziały Politechniczne 1948 1951 Prorektor Wydziały Politechniczne 1951 1954

Prof. Ludomir Sleńdziński (1889-1980)

(W źródłach pojawiają się jeszcze dwie wersje nazwiska: Ślendziński i Śleńdziński)

Dyscyplina/specjalności: malarstwo, rzeźbiarstwo

Nota biograficzna

Urodził się 29 października 1889 roku w Wilnie. Zmarł 26 listopada 1980 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

W 1910 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Ukończył je z wyróżnieniem w 1916 roku za kompozycję "Idylla". W 1917 roku pracował w fabryce w Jekatierynosławiu, a po wybuchu rewolucji w Komitecie Polskim. Następnie był nauczycielem rysunku w szkole polskiej w Humaniu, a latach 1921-1922 w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1920 roku był jednym z organizatorów Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków (WTAP), któremu prezesował przez cały czas jego istnienia (do 1939 roku). Od 1923 roku był członkiem warszawskiego stowarzyszenia "Rytm".

W 1925 roku został powołany na stanowisko profesora w Katedrze Malarstwa Monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego. W 1928 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1938 - profesora zwyczajnego malarstwa dekoracyjnego.

W latach 1929-1932 pełnił tam funkcje prodziekana, a w latach 1932-1939 dziekana Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego. W 1931 roku uczestniczył w odkryciu grobów królewskich w podziemiach katedry. Na przełomie 1932 i 1933 roku brał udział w organizowaniu Rady Wileńskiej Zrzeszeń Artystycznych (Erwuza) skupiającej 9 organizacji kulturalno-artystycznych. W 1934 roku został prezesem Rady.

Lata okupacji spędził w Wilnie, zajmując się praca artystyczna. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w tajnym nauczaniu. W 1943 roku został aresztowany i wywieziony na kilka miesięcy do obozu ciężkich robót w Prawianiszkach.

W marcu 1945 roku opuścił Wilno i przyjechał do Krakowa. W tym samym roku objął Katedrę Rysunku i Rzeźby Wydziału Architektury Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej.

W 1948 roku został mianowany profesorem zwyczajnym rysunku odręcznego. Dekretem Prezydenta RP z dnia 24 sierpnia 1948 roku powołany został na stanowisko prorektora AG do spraw Wydziałów Politechnicznych na lata 1948-1951. Później, w 1951 roku, kadencja została przedłużona na lata akademickie 1951-1954.

W 1945 roku powołane zostały Wydziały Politechniczne przy Akademii Górniczej. Nie były jednak podporządkowane AG, posiadały bowiem swój senat i administrację. Na czele nowej uczelni, noszącej oficjalną nazwę Wydziałów Architektury, Inżynierii i Komunikacji AG stał Rektor AG i specjalnie dla tych wydziałów ustanowiony prorektor. 7 lipca 1954 roku została powołana do życia Politechnika Krakowska.

Od 1 lutego 1954 roku pełnił funkcję Rektora, a w roku akademickim 1955/56 mianowany został Rektorem Politechniki Krakowskiej i funkcję te sprawował do wyborów nowego rektora w 1956 roku.

W 1953 roku uzyskał stopień doktora nauk o sztuce.

W sierpniu 1960 roku przeszedł na emeryturę.

W latach 1920-1939 prezesował Wileńskiemu Towarzystwu Artystów Plastyków, którego był jednym z organizatorów. Był także członkiem warszawskiego stowarzyszenia "Rytm" od 1923 roku i wiceprezesem Krakowskiego Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych od 1951 roku. Był członkiem Związku Zawodowego Artystów Plastyków. W 1947 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Odbył wiele podróży studyjnych, m.in. do Francji, Włoch, Hiszpanii, Anglii, Grecji, Egiptu, Syrii, Libanu, Palestyny, Turcji i na Krym.

Odznaczenia i nagrody

Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Krzyż Komandorski łotewskiego Orderu Trzech Gwiazd, Order Sztandaru Pracy I kl., Złoty Krzyż Zasługi, złoty medal w Paryżu na międzynarodowej wystawie "Sztuka i Technika".

Źródła do biogramu

Książki

• Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki. Kolegium red. Z. Mendera. Kraków 1987, 5-7, [foto]
• Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki : 1945-1995. Red. meryt. W. Muszyński. Kraków 1995, s. 14-33, 413-430
• Politechnika Krakowska 1946-1976. Kolegium red. T. Środulski. Kraków : Politechnika 1976, s. 36, 416, [foto]
• Polski Słownik Biograficzny. T. 36/4, z. 159: Skrzypek Józef - Słomka Jan. Kraków 1998, s. 555-559
• Rys historyczny Wydziału Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska. [Red.: Z. Niedojadło et al.]. Kraków 2001, s. 32
• Siwik A., Artymiak R.: Akademia Górniczo-Hutnicza, Politechnika Krakowska : kształtowanie się środowiska akademickiego uczelni technicznych w Krakowie w latach 1945-1954. Toruń 2002, s. 97-134, [foto]
• [Skład osobowy AGH ... 1950-51]. Kraków 1951, s. 67
• Śleńdziński L.: Powstanie i rozwój Politechniki w latach 1945-1956. W: Politechnika Krakowska : 1945-1970. Pod red. J. Wątorskiego. Kraków 1970, s. 11-14, 84, [foto]