Leon Winogradow: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|birth_date=15 kwietnia 1899 | |birth_date=15 kwietnia 1899 | ||
|birth_place=Warszawa | |birth_place=Warszawa | ||
|image= | |||
|death_date=4 października 1976 | |death_date=4 października 1976 | ||
|death_place=Warszawa | |death_place=Warszawa | ||
Wersja z 19:15, 10 kwi 2018
| Leon Winogradow | |
|---|---|
| Nazwisko | Winogradow |
| Imię / imiona | Leon |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
| Data urodzenia | 15 kwietnia 1899 |
| Miejsce urodzenia | Warszawa |
| Data śmierci | 4 października 1976 |
| Miejsce śmierci | Warszawa |
| Dyscyplina/specjalności | ceramika szlachetna |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH |
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi |
Prof. zw. dr inż. Leon Winogradow (1899–1976)
Dyscyplina/specjalności: ceramika szlachetna
Nota biograficzna
Urodził się 15 kwietnia 1899 roku w Warszawie, zmarł 4 października 1976 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Technologicznego w Charkowie i Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej.
W 1925 roku uzyskał doktorat. W 1955 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1967 roku — zwyczajnym.
W latach 1923-25 był asystentem w Instytucie Chemii Nieorganicznej Politechniki Gdańskiej.
W latach 1925–27 przebywał w Czechosłowacji, gdzie uczestniczył w wyższym kursie ceramiki. Po powrocie do Polski pracował w zakładach ceramicznych m.in. Fabryce Fajansu i Porcelany w Nowym Dworze Mazowieckim, pełniąc funkcje dyrektora technicznego. W latach 1947-50 pełnił funkcję doradcy, a następnie dyrektora branży Ceramiki Szlachetnej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego w Warszawie, zaś po jego reorganizacji w latach 1950-51 był doradcą technicznym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Ceramicznego i Szklarskiego. W latach 1951-58 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych w Instytucie Technologii Krzemianów w Warszawie, przekształconym następnie w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki.
W 1952 roku został wykładowcą, a w 1953 roku zastępcą profesora i kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany na Wydziale Ceramicznym AGH.
Był ekspertem Departamentu Pomocy Technicznej ONZ, autorem lub współautorem wielu patentów. Prowadził prace badawcze z zakresu przemysłowej ceramiki szlachetnej, materiałów budowlanych i ściernych. Współautor pracy "Polska Porcelana".
Członek wielu towarzystw naukowych.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, odznaki honorowe
Źródła do biogramu
Książki
- Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 42-43
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. Red. A. Jakubowska. Warszawa 1989, s. 162–163
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 628 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)