Karol Jan Łowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 64: Linia 64:
== Życiorys ==
== Życiorys ==


Urodził się 24 marca 1871 roku w Wałczu na Pomorzu. Zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.  
Urodził się 24 marca 1871 roku w Wałczu na Pomorzu. Zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.  


W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Charlottenburgu k. Berlina.  
W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Charlottenburgu k. Berlina.  

Wersja z 15:50, 5 mar 2015

Karol Jan Łowiński
Karol Lowinski.jpg
Nazwisko Łowiński
Imię / imiona Karol Jan
Tytuły / stanowiska Prof. zw. inż.
Data urodzenia 24 marca 1871
Miejsce urodzenia Wałcz
Data śmierci 26 lipca 1936
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
Pełnione funkcje Dziekan Wydziału Hutniczego AG (1926–1929)
Wydział Wydział Hutniczy



FunkcjeGdzieoddo
DziekanWydział Hutniczy19261929
ProdziekanWydział Hutniczy19291932


Prof. zw. inż. Karol Jan Łowiński (1871–1936)

Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo

Życiorys

Urodził się 24 marca 1871 roku w Wałczu na Pomorzu. Zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Charlottenburgu k. Berlina.

W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł się do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na Politechnice Warszawskiej.

Od 1924 r. związany z Akademią Górniczą, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. Dziekan Wydziału Hutniczego Akademii Górniczej 1926-1929, prodziekan Wydziału Hutniczego AG 1929-1932.

W opinii wychowanków był dobrym wykładowcą i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.

Publikował w „Hutniku” artykuły z zakresu walcownictwa, opracował rozdział dotyczący walcownictwa stali w podręczniku "Technik". Opracował tabele stygnięcia żelaza okrągłego, przeprowadzał badania dla poparcia teorii „płynięcia stożków”. Zajmował się słownictwem technicznym i brał udział w redagowaniu słownika technicznego. Wprowadził poprawki do powszechnie używanych wzorów na obliczanie oporu plastycznego.


Źródło:

  • Polski Słownik Biograficzny. T. 18/3 z. 78 : Łąpiński Stanisław - Łubieński Florian / Polska Akademia Nauk. [Instytut Historii]. - Wrocław [etc.] : Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1973. - s. 446-447
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 2 / Rada Programowa (przewodn.) Janusz Tymowski ; kom. red. (przewodn.) Janusz Rajewski ; red. nacz. Tadeusz Skarzyński ; Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. - Warszawa : FSNT, cop. 1992. - s. 105-106, bibliogr.
  • Słownik polskich pionierów techniki / pod red. Bolesława Orłowskiego. - Katowice : Wydawnictwo Śląsk, 1986. - s. 126
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 138–141, portr.