Jerzy Marynowski

Jerzy Marynowski
Nazwisko	Marynowski
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Z-ca Profesora mgr inż.
Data urodzenia	1 października 1884
Miejsce urodzenia	Łagów
Data śmierci	11 czerwca 1960
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki (1955–1958)
Wydział	Wydział Ceramiczny
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, inne

Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884–1960)

Specjalność: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe

Życiorys

Urodził się 1 października 1884 r. w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

W 1903 r. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 r. Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Do lutego 1919 r. pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych.

W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 r.) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji.

Po powrocie do Polski w 1919 r. podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński. W 1924 r. został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 r.) został dyrektorem owego Oddziału.

W 1927 r. jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 r. według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew. W latach 1935-1939 piastował stanowisko naczelnika Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.

W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 r. oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.

W 1945 r. przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 piastował stanowisko dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie. W 1948 r. otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego.

W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Końcem 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.

W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. W 1955 r. został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 r.

Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów publikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.

Głównymi kierunkami jego działalności naukowej i zawodowej były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowlanej.

Członek komitetu redakcyjnego czasopisma "Materiały Budowlane", członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w wydziale ceramiki i lekkich betonów.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, inne.

Bibliografia

Książki

• Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 44–46.
• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 141–145

Artykuły

• Gazeta Wyborcza [dod] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 140. s. 12