Jerzy Henryk Litwiniszyn: Różnice pomiędzy wersjami

Jerzy Henryk Litwiniszyn
Nazwisko	Litwiniszyn
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	2 sierpnia 1914
Miejsce urodzenia	Płoki
Data śmierci	12 czerwca 2000
Miejsce śmierci	Kielce
Dyscyplina/specjalności	mechanika górotworu, aerologia
Pełnione funkcje	Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–1954)
Wydział	Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1979
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Wersja z 09:15, 18 wrz 2014

Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Henryk Litwiniszyn (1914–2000)

Specjalność: mechanika górotworu, aerologia

Życiorys

Urodził się 2 sierpnia 1914 r. w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 r. w Kielcach, pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W latach 1932-1938 studiował w Akademii Górniczej, uzyskując dyplom inżyniera górniczego. Doktoryzował się w 1947 r., a w 1950 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1954 r., a w 1958 r. profesora zwyczajnego. Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990).

W 1939 r. podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu.

Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–1950, po uzyskaniu habilitacji został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki. W 1953 r. objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 r. przeszedł na emeryturę.

Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.

Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy: Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Członek korespondent PAN (od 1956 r.), członek rzeczywisty od 1966 r. W latach 1977– 1989 wiceprezes PAN, a od 1989 r. członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Bibliografia

Książki

Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399

Artykuły

Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15
Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38

Inne

http://www.img-pan.krakow.pl/dmdocuments/Jubileusz-IMG%20-%20Litwiniszyn.pdf

@@ Linia 10: / Linia 10: @@
 |death_place=Kielce
 |fields=mechanika górotworu, aerologia
-|function=Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–54)
+|function=Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–1954)
 |faculty=Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
-|awards=Krzyż Komandorski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Medal za Wojnę Obronną 1939, wiele prestiżowych nagród naukowych: m.in. dwukrotnie nagrody państwowe, w tym indywidualna I stopnia, nagroda naukowa im. Maksymiliana Tytusa Hubera, zasłużony racjonalizator produkcji (1962 r.).
+|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
 |dhc_year=1979
 |dhc_reason=za  zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
@@ Linia 49: / Linia 49: @@
 |spouse=
 |children=
+}}
+{{Funkcja
+|Stanowisko=Prodziekan
+|Jednostka=Wydział Górniczy
+|Rok_od=1952
+|Rok_do=1954
 }}
 Prof. zw. dr hab. inż. '''Jerzy Henryk Litwiniszyn''' (1914–2000)
@@ Linia 54: / Linia 60: @@
 Specjalność: mechanika górotworu, aerologia
-Urodził się 2 sierpnia 1914 roku w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 roku w Kielcach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Studia rozpoczął w 1932 roku na Akademii Górniczej. W 1938 roku uzyskał dyplom inżyniera górniczego, w roku 1947 obronił doktorat, w 1950 habilitację, w 1954 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1958 roku profesorem zwyczajnym.
+== Życiorys ==
+Urodził się 2 sierpnia 1914 r. w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 r. w Kielcach, pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
+W latach 1932-1938 studiował w Akademii Górniczej, uzyskując dyplom inżyniera górniczego. Doktoryzował się w 1947 r., a w 1950 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1954 r., a w 1958 r. profesora zwyczajnego.
+Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990).
+W 1939 r. podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu.
-W 1939 roku podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej Profesor dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu. Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–50. Po uzyskaniu habilitacji w 1950 roku, został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki, a w 1953 roku objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 roku przeszedł na emeryturę.
+Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–1950, po uzyskaniu habilitacji został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki. W 1953 r. objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 r. przeszedł na emeryturę.
 Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.
-Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy:  Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990). Członkiem korespondentem PAN został wybrany w 1956 roku, a członkiem rzeczywistym w 1966 roku. W latach 1977–89 był wiceprezesem PAN, a od 1989 roku był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
+Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy:  Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Członek korespondent PAN (od 1956 r.), członek rzeczywisty od 1966 r. W latach 1977– 1989 wiceprezes PAN, a od 1989 r. członek Polskiej Akademii Umiejętności.
+== Bibliografia==
+=== Książki ===
-Źródło:
 * Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399
-* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
-* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38
+=== Artykuły ===
 * Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
 * Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15
+* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
+* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38
+=== Inne ===
 * http://www.img-pan.krakow.pl/dmdocuments/Jubileusz-IMG%20-%20Litwiniszyn.pdf