Jan Studniarski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 24: Linia 24:
| fields = elektrotechnika
| fields = elektrotechnika
| function = Rektor AG w latach 1922–1924
| function = Rektor AG w latach 1922–1924
| faculty = Wydział Elektrotechniki, Automatyki Informatyki i Elektroniki
| workplaces =  
| workplaces =  
| alma_mater =  
| alma_mater =  
Linia 34: Linia 35:
| notable_students =  
| notable_students =  
| known_for =  
| known_for =  
| varia =
| author_abbrev_bot =  
| author_abbrev_bot =  
| author_abbrev_zoo =  
| author_abbrev_zoo =  

Wersja z 16:20, 22 sty 2014

Jan Studniarski
Jan Studniarski.jpg
Nazwisko Studniarski
Imię / imiona Jan
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1876
Data śmierci 1946
Dyscyplina/specjalności elektrotechnika
Pełnione funkcje Rektor AG w latach 1922–1924
Wydział Wydział Elektrotechniki, Automatyki Informatyki i Elektroniki


Odznaczenia i nagrody Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (1928).
FunkcjeGdzieoddo
DziekanWydział Górniczy19211922
RektorAG19221924
ProrektorAG19241926

Prof. zw. dr inż. Jan Studniarski (1876–1946)

Specjalność: elektrotechnika

Urodził się w Szamotułach, zmarł w Krakowie. Studiował inżynierię, maszynoznawstwo, elektrotechnikę na politechnikach w Berlinie, Stutgardzie oraz w Hanowerze, gdzie w 1902 r. otrzymał dyplom inżyniera, a w 1905 r. dr inżynierii. Docent Wojskowej Akademii Technicznej w Berlinie. Od 1920 r. związany z AG jako profesor zwyczajny elektrotechniki, oraz Kierownik Zakładu Elektrotechniki. W latach 1921/22 był dziekanem Wydziału Hutniczego, w latach 1922–1924 rektorem oraz prorektorem w latach 1924/26.

Jest autorem kilkunastu opracowań z zakresu elektrotechniki opublikowanych w Polsce i w Berlinie. Opracował wiele projektów, ekspertyz badawczych oraz orzeczeń dla przemysłu węglowego.

Źródło:

  • BIP 1994 nr 5. s. 6
  • Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 73–74
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 194–196