Jan Ryszard Małolepszy

Z Historia AGH
Jan Ryszard Małolepszy
Jan Malolepszy.jpg
Nazwisko Małolepszy
Imię / imiona Jan
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 1947


Dyscyplina/specjalności technologia materiałów wiążących i betonów
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki od 1996 r.



FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki19961999
ProdziekanWydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki19992002

Prof. dr hab. inż. Jan Ryszard Małolepszy (1947–)

Specjalność: technologia materiałów wiążących i betonów

Urodził się w Skomlinie 14 stycznia 1947 roku. W 1971 r. ukończył studia na Wydziale Ceramicznym AGH.

Od 1971 r. zatrudniony w Akademii Górniczo-Hutniczej. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w AGH w 1979 r., doktora habilitowanego w 1990 r. Od 1994 r. profesor AGH, a od 1998 — profesor tytularny. Doktor Honoris Causa Technicznego Uniwersytetu Budownictwa i Architektury w Charkowie — 2005 r.

Prowadzi wykłady i seminaria na Wydziale IMiC oraz na Wydziale Górniczym. Zorganizował pracownię betonów na WIMiC. Jest autorem i kierownikiem programu modułu inżynierskiego „Technologia betonu”. Odbył staże naukowe w Kijowie, Moskwie i Sztokholmie. Współpracuje z wieloma krajowymi i zagranicznymi uczelniami, instytutami badawczymi oraz firmami. Był zastępcą dyrektora Międzyresortowego Instytutu Materiałów Budowlanych. Współorganizator Funduszu Wspierania Nauk Ceramicznych.

Autor i współautor 130 publikacji krajowych i zagranicznych. Współautor 25 patentów. Członek Komisji Nauk Ceramicznych PAN, Komisji Materiałów Budowlanych Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Rady Naukowej Instytutu Mineralnych Materiałów Budowlanych, Zarządu Polskiego Towarzystwa Ceramicznego oraz Międzynarodowego Towarzystwa „ISCOWA”, International Society for the Environmental and Technical Implications with Alternative Materials (Holandia) oraz Stowarzyszenia Producentów Betonu.

Źródło:

  • Kto jest kim w ceramice. S. 136
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005 nr 144/145. s. 12