Jan Konrad Eligard Krauze

Jan Konrad Eligard Krauze
Nazwisko	Krauze
Imię / imiona	Jan Konrad Eligard
Tytuły / stanowiska	Prof. dr inż.
Data urodzenia	11 września 1882
Miejsce urodzenia	Rakowicze
Data śmierci	1969
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	maszynoznawstwo
Pełnione funkcje	Rektor AG (1924–1926)
Wydział	Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych ;
Odznaczenia i nagrody	Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Krzyż Komandorski OOP, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, Medal Zwycięstwa i Wolności, Złoty Krzyż Zasługi

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Prof. dr inż. Jan Konrad Eligard Krauze (1882–1969)

Specjalność: maszynoznawstwo

Nota biograficzna

Urodził się 11 września 1882 roku w Rakowiczach woj. wileńskie, zmarł w 1969 roku w Krakowie. Posiadał tytuł barona.

Studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym Uniw. Św. Włodzimierza w Kijowie i na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej oraz Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom w 1907 r. Tutaj został docentem, prowadził wykłady z budowy maszyn rolniczych do 1916 r. Jednocześnie pełnił obowiązki asystenta przy Katedrze Maszynoznawstwa, a od 1912 r. obowiązki konstruktora przy Katedrze Elementów Maszyn, wykładał również „Encyklopedię Maszyn” dla Wydz. Inżynierii, Architektury i Chemii. W tym czasie opublikował także w jęz. francuskim kilka rozpraw o maszynach rolniczych.

W 1920 r. otrzymał nominację na prof. Maszynoznawstwa Ogólnego w AG w Krakowie. W latach 1923/24 oraz 1926/27 został wybrany prorektorem, zaś w latach 1924/26 Rektorem Akademii, w latach 1927/30 był Dziekanem Wydziału Górniczego, Dziekan Wydziału Elektro-Mechanicznego 1946-1950, kierownik Katedry Maszynoznawstwa I od 1921, kierownik Zakładu Maszynoznawstwa I od 1946, kierownik Katedry Części Maszyn Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych 1952-1960. Zreorganizował studia i po raz pierwszy w Polsce wprowadził rygory. Student, który dopuścił się przekroczenia regulaminu studiów, musiał złożyć prośbę o zezwolenie na dalsze studia. Widział konieczność kształcenia mechaników w Polsce, dopiero od 1946 r. udało mu się mieć udział w realizacji kształcenia elektromechanicznego dla potrzeb polskiego przemysłu górniczego i hutniczego.

Członek Honorowy Stowarzyszenia Studentów AG — SSAG. Po deportowaniu profesorów do KZ Sachsenchausen za wstawiennictwo został zesłany do obozu koncentracyjnego w Wiśniczu Nowym.

Wydał litografowane wykłady „Elementów maszyn” i „Technologii mechanicznej metali i drzewa”, opublikował również wiele artykułów o organizacji szkolnictwa akademickiego i organizacji państwa.

Odznaczenia i nagrody

Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Krzyż Komandorski OOP, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, Medal Zwycięstwa i Wolności, Złoty Krzyż Zasługi

Źródło:

BIP 1996 nr 25. s. 18
BIP 1994 nr 5. s. 6, 8
Album inżynierów i techników w Polsce. s. 41