Hieronim Kondratowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 53: Linia 53:
Po odzyskaniu niepodległości pracował w Departamencie Górniczo-Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu.
Po odzyskaniu niepodległości pracował w Departamencie Górniczo-Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu.


W 1923 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa na Akademii Górniczej w Krakowie za wybitne zasługi położone dla polskiej nauki technicznej oraz za owocną i patriotyczną działalność około rozwoju polskiego przemysłu górniczego.
W 1923 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za wybitne zasługi położone dla polskiej nauki technicznej oraz za owocną i patriotyczną działalność około rozwoju polskiego przemysłu górniczego.


Wydał podręcznik „Górnictwo”.
Wydał podręcznik „Górnictwo”.

Wersja z 12:07, 3 wrz 2014

Hieronim Kondratowicz
Hieronim Kondratowicz.jpg
Nazwisko Kondratowicz
Imię / imiona Hieronim
Tytuły / stanowiska Inż.
Data urodzenia 1846
Miejsce urodzenia Sandomierz
Data śmierci 1923
Miejsce śmierci Dąbrowa Górnicza



Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 1923
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH za wybitne zasługi położone dla polskiej nauki technicznej oraz za owocną i patriotyczną działalność około rozwoju polskiego przemysłu górniczego

Inż. Hieronim Kondratowicz (1846–1923)

Życiorys

Urodził się w Sandomierzu, zmarł w Dąbrowie Górniczej. W 1871 r. ukończył Instytut Górniczy w Petersburgu. Pracował w górnictwie w południowej Rosji. W latach 1887–1899 był okręgowym inżynierem górniczym w Zagłębiu Dąbrowskim. Był jednym z inicjatorów otwarcia w Dąbrowie Górniczej szkoły sztygarskiej.

Po odzyskaniu niepodległości pracował w Departamencie Górniczo-Hutniczym Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

W 1923 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za wybitne zasługi położone dla polskiej nauki technicznej oraz za owocną i patriotyczną działalność około rozwoju polskiego przemysłu górniczego.

Wydał podręcznik „Górnictwo”.

Źródło:

  • Przegląd Górniczy 1992 nr 12. s. 21