Henryk Bogowid Korwin-Krukowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
m (zamienił w treści „Doktorzy honoris causa” na „Doktorzy honoris causa AGH”)
Linia 67: Linia 67:
{{DEFAULTSORT:Korwin-Krukowski, Henryk Bogowid}}
{{DEFAULTSORT:Korwin-Krukowski, Henryk Bogowid}}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Doktorzy honoris causa]]
[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]

Wersja z 15:00, 14 kwi 2014

Szablon:Infobox dhc Prof. zw. inż. Henryk Bogowid Korwin-Krukowski (1860–1937)

Specjalność: metalurgia

Urodził się 23 lutego 1860 roku w Myzie-Sakach pow. kobryński, guberni grodzieńskiej, zmarł 19 kwietnia 1937 roku w Warszawie. Ukończył Instytut Górniczy w Petersburgu. Początkowo pracował w przemyśle rosyjskim, od 1914 r. rozpoczął pracę na kursach zawodowych w Warszawie. Był jednym z założycieli Politechniki Warszawskiej. Docent technologii metali i kierownik Zakładu Metalurgicznego PW. W 1920 r. został powołany na profesora i organizatora Wydziału Hutniczego AG. W 1921 r. rozpoczął wykłady z metalografii i obróbki cieplnej. Nie zgodził się zostać Dziekanem Wydz. Hutniczego, jednak jako organizator tego Wydziału i początkowo jako jedyny metalurg wśród profesorów Akademii, był właściwie jego faktycznym kierownikiem. W latach 1925–1929 pełnił funkcję Prodziekana. Brał również czynny udział w pracach Komitetu Rozbudowy Wydziału Hutniczego z Funduszu Daru Polskiego Hutnictwa Żelaza.

Doktor honoris causa AGH (w 1934 r.).

Współpracował z wieloma stowarzyszeniami technicznymi, brał udział w Komisji Słownictwa Technicznego ANT, redagował również dział hutniczy w „Przeglądzie Górniczo-Hutniczym”. Jego dorobek naukowy został tylko w części opublikowany, reszta pozostała w postaci notatek i zapisków. W pracach tych poruszał nie tylko zagadnienia rud żelaznych, biegu wielkiego pieca, koksowania węgli, ale i stali damasceńskiej.

Źródło:

  • Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 6, 18
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 116–118