Gabriel Kniaginin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1905
| birth_date = 1905–1980
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date = 1980
| death_date =  
| death_place =  
| death_place =  
| resting_place =  
| resting_place =  
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
}}
}}
Prof. zw. dr inż. '''Gabriel Kniaginin''' (1905-1980)
Prof. zw. dr inż. '''Gabriel Kniaginin''' (1905–1980)


Specjalność: odlewnictwo stali
Specjalność: odlewnictwo stali


Urodził się w Mediolanie, zmarł w Warszawie. Studiował na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Po ukończeniu studiów (1933) rozpoczął pracę zawodową w hucie "Pokój", po II wojnie światowej w hucie "Zabrze". Równocześnie z pracą w przemyśle podjął pracę dydaktyczną w Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej, Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie czasowo pełnił także funkcję rektora.
Urodził się w Mediolanie, zmarł w Warszawie. Studiował na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Po ukończeniu studiów (1933) rozpoczął pracę zawodową w hucie „Pokój”, po II wojnie światowej w hucie „Zabrze”. Równocześnie z pracą w przemyśle podjął pracę dydaktyczną w Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej, Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie czasowo pełnił także funkcję rektora.


Z AG związany od 1946 roku, początkowo jako profesor kontraktowy i wykładowca, a od 1957 roku na stałe jako profesor nadzwyczajny, od 1958 r. profesor zwyczajny i kierownik Katedry Metalurgii i Odlewnictwa Staliwa. Jako profesor obronił w 1963 r. w AGH doktorat pracą "Austenityczne paliwo magmowe". Był dyrektorem Instytutu Odlewnictwa.
Z AG związany od 1946 roku, początkowo jako profesor kontraktowy i wykładowca, a od 1957 roku na stałe jako profesor nadzwyczajny, od 1958 r. profesor zwyczajny i kierownik Katedry Metalurgii i Odlewnictwa Staliwa. Jako profesor obronił w 1963 r. w AGH doktorat pracą „Austenityczne paliwo magmowe”. Był dyrektorem Instytutu Odlewnictwa.


Autor dwóch książek o tematyce odlewnictwa stali. Prowadził badania nad wpływem technologii wytapiania na czystość stali i odporność na zużycie staliwa wysokomanganowego.
Autor dwóch książek o tematyce odlewnictwa stali. Prowadził badania nad wpływem technologii wytapiania na czystość stali i odporność na zużycie staliwa wysokomanganowego.


Członek licznych stowarzyszeń naukowych (m. in. PAN, NOT).
Członek licznych stowarzyszeń naukowych (m.in. PAN, NOT).


Źródło:
Źródło:
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1 . s. 70-71
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 70–71




{{DEFAULTSORT:Kniaginin, Gabriel }}
{{DEFAULTSORT:Kniaginin, Gabriel }}
[[Category:Uczony]]
[[Category:Uczony]]

Wersja z 17:20, 16 gru 2013

Gabriel Kniaginin
Nazwisko Kniaginin
Imię / imiona Gabriel
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1905–1980


Dyscyplina/specjalności odlewnictwo stali



Odznaczenia i nagrody Krzyż Oficerski OOP, liczne nagrody resortowe.

Prof. zw. dr inż. Gabriel Kniaginin (1905–1980)

Specjalność: odlewnictwo stali

Urodził się w Mediolanie, zmarł w Warszawie. Studiował na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Po ukończeniu studiów (1933) rozpoczął pracę zawodową w hucie „Pokój”, po II wojnie światowej w hucie „Zabrze”. Równocześnie z pracą w przemyśle podjął pracę dydaktyczną w Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej, Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie czasowo pełnił także funkcję rektora.

Z AG związany od 1946 roku, początkowo jako profesor kontraktowy i wykładowca, a od 1957 roku na stałe jako profesor nadzwyczajny, od 1958 r. profesor zwyczajny i kierownik Katedry Metalurgii i Odlewnictwa Staliwa. Jako profesor obronił w 1963 r. w AGH doktorat pracą „Austenityczne paliwo magmowe”. Był dyrektorem Instytutu Odlewnictwa.

Autor dwóch książek o tematyce odlewnictwa stali. Prowadził badania nad wpływem technologii wytapiania na czystość stali i odporność na zużycie staliwa wysokomanganowego.

Członek licznych stowarzyszeń naukowych (m.in. PAN, NOT).

Źródło:

  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 70–71