Gabriel Kniaginin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
m (zamienił w treści „== Życiorys ==” na „== Nota biograficzna ==”)
m (zamienił w treści „== Odznaczenia i nagrody ==” na „==== Odznaczenia i nagrody ====”)
Linia 66: Linia 66:




== Odznaczenia i nagrody ==
==== Odznaczenia i nagrody ====


Krzyż Oficerski OOP
Krzyż Oficerski OOP

Wersja z 16:14, 15 sty 2016

Gabriel Kniaginin
Nazwisko Kniaginin
Imię / imiona Gabriel
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 8 maja 1905
Miejsce urodzenia Mediolan
Data śmierci 23 czerwca 1980
Miejsce śmierci Warszawa
Dyscyplina/specjalności odlewnictwo stali
Pełnione funkcje Kierownik Katedry Metalurgii i Odlewnictwa Staliwa na Wydziale Odlewnictwa AGH (1969–1975)
Wydział Wydział Odlewnictwa


Odznaczenia i nagrody Krzyż Oficerski OOP

Prof. zw. dr inż. Gabriel Kniaginin (1905–1980)

Specjalność: odlewnictwo stali


Nota biograficzna

Urodził się 8 maja 1905 roku w Mediolanie, zmarł 23 czerwca 1980 roku w Warszawie.

Studiował na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Po ukończeniu studiów (1933) rozpoczął pracę zawodową w hucie „Pokój”, po II wojnie światowej w hucie „Zabrze”. Równocześnie z pracą w przemyśle podjął pracę dydaktyczną w Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej, Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie czasowo pełnił także funkcję rektora.

Z AG związany od 1946 roku, początkowo jako profesor kontraktowy i wykładowca na Wydziale Hutniczym później na Wydziale Odlewnictwa, a od 1957 roku na stałe jako profesor nadzwyczajny, od 1958 r. profesor zwyczajny i kierownik Katedry Metalurgii i Odlewnictwa Staliwa. Jako profesor obronił w 1963 r. w AGH doktorat pracą „Austenityczne paliwo magmowe”. Był dyrektorem Instytutu Odlewnictwa.

Autor dwóch książek o tematyce odlewnictwa stali. Prowadził badania nad wpływem technologii wytapiania na czystość stali i odporność na zużycie staliwa wysokomanganowego.

Członek licznych stowarzyszeń naukowych (m.in. PAN, NOT).


Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski OOP


Źródło:

  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 70–71