Eugeniusz Mazanek
| Eugeniusz Mazanek | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Mazanek | ||||||||
| Imię / imiona | Eugeniusz | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 4 grudnia 1910 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Rzeszów | ||||||||
| Data śmierci | 12 października 1984 | ||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | technologia spiekalnicza i wielkopiecowa | ||||||||
| Pełnione funkcje | Prodziekan Wydziału Metalurgicznego (1962–1966) | ||||||||
| Wydział | Wydział Metalurgiczny
| ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Oficerski OOP, Medal im. Stanisława Staszica, inne | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Eugeniusz Mazanek (1910–1984)
Specjalność: technologia spiekalnicza i wielkopiecowa
Życiorys
Urodził się 4 grudnia 1910 r. w Rzeszowie. Zmarł 12 października 1984 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Docent w AGH (od 1957). W 1964 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a od 1971 r. profesora zwyczajnego.
Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (1933), uzyskując dyplom inżyniera metalurga. Następnie podjął pracę wielkopiecownika w Hucie "Kościuszko" w Chorzowie, awansując z biegiem czasu do stanowiska zastępcy kierownika wydziału wielkich pieców (1938).
Podczas okupacji pracował w krakowskich Miejskich Kolejach Elektrycznych, a od 1941 r. był nauczycielem w Szkole Górniczo-Hutniczej na Krzemionkach. Po wojnie powrócił do Huty "Kościuszko" i kierował wydziałem wielkich pieców. W kolejnych latach był zarządcą inwestycji wielkopiecowych w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach. Jednocześnie od 1950 r. pracował bezpośrednio w produkcji hutniczej, kolejno na stanowiskach: kierownika wielkich pieców w Hucie "Bobrek", głównego metalurga w Hucie "Pokój", a w latach 1954-1959 w Hucie im. Lenina (obecnie ArcelorMittal Poland S. A. Oddział w Krakowie) na stanowisku głównego wielkopiecownika i zastępcy głównego technologa. Do 1960 r. pełnił funkcję przewodniczącego polskiej delegacji sekcji wielkopiecowej Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG).
Z AGH związany od 1959 r., kiedy to objął Katedrę Metalurgii Surówki, którą kierował do 1980 r. W latach 1962-1966 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Metalurgicznego oraz zastępcy dyrektora Instytutu Metalurgii (1974-1978). Podejmował prace badawcze i wdrożeniowe z wieloma instytucjami i zakładami przemysłowymi, m.in. z Katedrą Krystalografii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Autor wielu publikacji w czasopismach naukowych polskich i zagranicznych, w tym również podręczników i opracowań. Spośród nich wymienić należy:
"Technologia i praktyka wielkopiecowa" (1969)
"Wybrane zagadnienia z zakresu metalurgii surówki" cz. I i II (1971)
"Proces wielkopiecowy" (1972)
"Hutnictwo ogólne" (1977)
"Wybrane zagadnienia z konstrukcji i technologii dużych jednostek wielkopiecowych (1980)
Podejmował badania m.in. z zakresu zmian składu fazowego i tekstury spieków. W latach 1970–1980 pracował nad rodzajem tworzywa żelazonośnego, tj. grudkami metalizowanymi. Był pionierem propagowania tej technologii w Polsce. Wiele jego rozwiązań i ulepszeń znalazło zastosowanie w praktyce, m.in. zmodernizowane urządzenie zasypowe wielkiego pieca.
Członek Komitetu Hutnictwa, Komitetu Metalurgii PAN, członek Komitetu Redakcyjnego czasopisma "Archiwum Hutnictwa".
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Oficerski OOP, Medal im. Stanisława Staszica, inne.
Bibliografia
Książki
- Jubileusz 75-lecia Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej 1922–1997. s. 43–44
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 23. Warszawa 2012. S. 84–86
Artykuły
- BIP 1997 nr 44–45. s. 20–21