Emilian Iwanciw: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
(Nie pokazano 29 wersji utworzonych przez 6 użytkowników)
Linia 9: Linia 9:
|death_place=Tylmanowa
|death_place=Tylmanowa
|fields=metalurgia
|fields=metalurgia
|function=Kierownik Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich AGH (1969-1983)
|function=Kierownik Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich Wydziału Metali Nieżelaznych AGH (1969-1983)
|faculty=Wydział Metali Nieżelaznych
|faculty=Wydział Metali Nieżelaznych
|awards=Krzyż Kawalerski OOP
|awards=Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej
|name=Emilian Iwanciw
|name=Emilian Iwanciw
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 49: Linia 49:
Prof. zw. dr inż.  '''Emilian Iwanciw''' (1913–1994)
Prof. zw. dr inż.  '''Emilian Iwanciw''' (1913–1994)


Specjalność: metalurgia
Dyscyplina/specjalności: metalurgia


== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==


Urodził się 31 marca 1913 r. w Krakowie, zmarł 15 lipca 1995 r. w Tylmanowej k. Krościenka. Ukończył studia na [[Wydział Hutniczy |Wydziale Hutniczym]] AG w Krakowie w 1936 r. Od 1937 r. związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978). W latach 1961–1962 był organizatorem [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziału Metali Nieżelaznych]]. W 1965 r. objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 r. po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich.
Urodził się 31 marca 1913 roku w Krakowie, zmarł 15 lipca 1994 roku w Tylmanowej k. Krościenka. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
 
Ukończył studia na Wydziale Hutniczym AG w Krakowie w 1937 roku. Od tego roku związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978).  
 
W latach 1961–1962 był organizatorem [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziału Metali Nieżelaznych]]. W 1965 roku objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 roku zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 roku po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 roku kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich Wydziału Metali Nieżelaznych.


Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w Hucie Miedzi ”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu krajowych koncentratów do miedzi.
Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w Hucie Miedzi ”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu krajowych koncentratów do miedzi.
Linia 59: Linia 63:
Jako dorobek pozostawił ponad 40 publikacji i kilkadziesiąt sprawozdań z prac badawczych dla przemysłu. Reprezentował naukę polską w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Opracował m.in. programy studiów dla wydziału metalurgicznego na uniwersytecie w Antofagaście. Prowadził seminaria dla kadry naukowej w Wenezueli.
Jako dorobek pozostawił ponad 40 publikacji i kilkadziesiąt sprawozdań z prac badawczych dla przemysłu. Reprezentował naukę polską w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Opracował m.in. programy studiów dla wydziału metalurgicznego na uniwersytecie w Antofagaście. Prowadził seminaria dla kadry naukowej w Wenezueli.


Jego pasje to: gra na skrzypcach, turystyka górska, jazda figurowa na łyżwach, narciarstwo, wędkarstwo.


== Odznaczenia i nagrody ==
==== Odznaczenia i nagrody ====
 
[[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Medal Komisji Edukacji Narodowej]], inne


[[Krzyż Kawalerski OOP]], Medal Komisji Edukacji Narodowej, inne
== Źródła do biogramu ==


== Źródło ==
====Książki ====
* Kto jest kim w Polsce 1984 : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 1. Warszawa  1984, s. 311
* Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 2. Warszawa 1989, s. 418
* Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. L. Mackiewicz, A. Żołna. Ed. 3. Warszawa  1993, s. 230
* Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 62
* [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1937/38]. Kraków 1937, s. 112
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 119, [foto]
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 622 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)


* BIP 1995 nr 19–20. s. 23–24
==== Artykuły ====
* Kto jest kim w Polsce. s. 230
* ''Biuletyn Rektora'' [''AGH''] 1983, październik, s. 10
* ''Biuletyn Rektora'' [''AGH''] 1993, nr 9, s. 3
* Drwal T.: Emilian Iwanciw Profesor Polskiej Miedzi. ''Rudy i Metale Nieżelazne'' 1983, nr 10, s. 371-373
* Prof. Emilian Iwanciw - profesor polskiej miedzi : uczeni o uczonych - wspomnienie. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1995, nr 19/20, s. 23-24, [foto]


==== Inne ====
Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy Lokalizator Grobów [online] [przeglądany 13.12.2017]. Dostępny w: www.rakowice.eu


{{DEFAULTSORT:Iwanciw, Emilian }}
{{DEFAULTSORT:Iwanciw, Emilian }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]

Wersja z 09:43, 13 gru 2017

Emilian Iwanciw
Emilian Iwanciw.jpg
Nazwisko Iwanciw
Imię / imiona Emilian
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 31 marca 1913
Miejsce urodzenia Kraków
Data śmierci 15 lipca 1994
Miejsce śmierci Tylmanowa
Dyscyplina/specjalności metalurgia
Pełnione funkcje Kierownik Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich Wydziału Metali Nieżelaznych AGH (1969-1983)
Wydział Wydział Metali Nieżelaznych


Odznaczenia i nagrody Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Prof. zw. dr inż. Emilian Iwanciw (1913–1994)

Dyscyplina/specjalności: metalurgia

Nota biograficzna

Urodził się 31 marca 1913 roku w Krakowie, zmarł 15 lipca 1994 roku w Tylmanowej k. Krościenka. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ukończył studia na Wydziale Hutniczym AG w Krakowie w 1937 roku. Od tego roku związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978).

W latach 1961–1962 był organizatorem Wydziału Metali Nieżelaznych. W 1965 roku objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 roku zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 roku po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 roku kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich Wydziału Metali Nieżelaznych.

Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w Hucie Miedzi ”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu krajowych koncentratów do miedzi.

Jako dorobek pozostawił ponad 40 publikacji i kilkadziesiąt sprawozdań z prac badawczych dla przemysłu. Reprezentował naukę polską w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Opracował m.in. programy studiów dla wydziału metalurgicznego na uniwersytecie w Antofagaście. Prowadził seminaria dla kadry naukowej w Wenezueli.


Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, inne

Źródła do biogramu

Książki

  • Kto jest kim w Polsce 1984 : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 1. Warszawa 1984, s. 311
  • Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 2. Warszawa 1989, s. 418
  • Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. L. Mackiewicz, A. Żołna. Ed. 3. Warszawa 1993, s. 230
  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 62
  • [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1937/38]. Kraków 1937, s. 112
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 119, [foto]
  • Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 622 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)

Artykuły

  • Biuletyn Rektora [AGH] 1983, październik, s. 10
  • Biuletyn Rektora [AGH] 1993, nr 9, s. 3
  • Drwal T.: Emilian Iwanciw Profesor Polskiej Miedzi. Rudy i Metale Nieżelazne 1983, nr 10, s. 371-373
  • Prof. Emilian Iwanciw - profesor polskiej miedzi : uczeni o uczonych - wspomnienie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995, nr 19/20, s. 23-24, [foto]

Inne

Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy Lokalizator Grobów [online] [przeglądany 13.12.2017]. Dostępny w: www.rakowice.eu

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Emilian_Iwanciw&oldid=36191”