Edward Windakiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
m (zamienił w treści „Category:Uczeni” na „Category:Biogramy”) |
m (zamienił w treści „== Życiorys ==” na „== Nota biograficzna ==”) |
||
| Linia 55: | Linia 55: | ||
Specjalność: górnictwo, solnictwo | Specjalność: górnictwo, solnictwo | ||
== | == Nota biograficzna == | ||
Urodził się 8 września 1858 roku w Pecs na Węgrzech. Zmarł 12 lipca 1942 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu w Wieliczce. | Urodził się 8 września 1858 roku w Pecs na Węgrzech. Zmarł 12 lipca 1942 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu w Wieliczce. | ||
Wersja z 18:07, 4 sty 2016
| Edward Windakiewicz | |
|---|---|
| Nazwisko | Windakiewicz |
| Imię / imiona | Edward |
| Tytuły / stanowiska | Doc. dr inż. |
| Data urodzenia | 8 września 1858 |
| Miejsce urodzenia | Pecs (Węgry) |
| Data śmierci | 12 lipca 1942 |
| Miejsce śmierci | Kraków |
| Dyscyplina/specjalności | górnictwo, solnictwo |
| Pełnione funkcje | Kierownik Zakładu Halurgii AG |
| Wydział | Wydział Górniczy |
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1936 |
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego |
Doc. dr inż. Edward Windakiewicz (1858–1942)
Specjalność: górnictwo, solnictwo
Nota biograficzna
Urodził się 8 września 1858 roku w Pecs na Węgrzech. Zmarł 12 lipca 1942 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu w Wieliczce.
Studiował w Akademii Górniczej w Leoben oraz w Akademii Górniczej w Przybramie, gdzie w 1882 r. ukończył Wydziały Górniczy i Hutniczy.
W r. 1931 otrzymał stanowisko docenta Akademii Górniczej, a w czerwcu 1936 r. stopień doktora nauk technicznych.
Po studiach pracował w kopalni soli w Wieliczce, w kopalniach ropy naftowej w Schodnicy k. Borysławia i w Męcinie Wielkiej k. Gorlic. W latach 1884–1889 prowadził wiercenia w Kosocicach i w Baryczu k. Wieliczki. W tym okresie był również nauczycielem w Szkole Górniczej w Wieliczce, a w 1886 r. asystentem w Katedrze Górnictwa AG w Przybramie.
W 1922 r. objął wykłady z halurgii i przemysłu solnego na Wydziale Górniczym AG w Krakowie, które prowadził do wybuchu II wojny światowej. Zorganizował zakład halurgii, który wyposażył w zbiór minerałów solnych, rysunków, planów, map i modeli. W czerwcu 1936 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego. 6 listopada 1939 r. wraz z profesorami krakowskimi został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego. Doktor honoris causa AGH (1936 r.).
Zebrał i opracował bogate materiały z zakresu solnictwa, które ukazały się w 4 tomach p.t. Solnictwo. W latach 1884-1940 opublikował ok. 30 prac.
Członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Komisji Fizjograficznej PAU.
Bibliografia
- BIP 1994 nr 5. s. 6, 18
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 216–218