Antoni Łukasz Pasierb: Różnice pomiędzy wersjami

Antoni Łukasz Pasierb
Nazwisko	Pasierb
Imię / imiona	Antoni Łukasz
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia	15 października 1940
Miejsce urodzenia	Sokołów Małopolski
Data śmierci	21 października 2006
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	metalurgia; metaloznawstwo, przeróbka plastyczna metali
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Metali Nieżelaznych AGH (1990–1996)
Wydział	Wydział Metali Nieżelaznych ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP

Wersja z 14:56, 16 lut 2015

Prof. dr hab. inż. Antoni Łukasz Pasierb (1940–2006)

Specjalność: metalurgia; metaloznawstwo, przeróbka plastyczna metali

Życiorys

Urodził się 15 października 1940 roku w Sokołowie Małopolskim. Zmarł 21 października 2006 roku. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Absolwent Wydziału Metalurgicznego AGH 1963, doktor 1969, doktor habilitowany 1980, profesor (tytuł) 1992.

Działalność naukową i dydaktyczną rozpoczął w 1963 roku jako asystent na nowo utworzonym Wydziale Metali Nieżelaznych AGH. W tym też roku odbył staż w Instytucie Stali Stopów w Moskwie. W latach 1981–1983 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyki, a w latach 1990–1996 (przez dwie kadencje) funkcję dziekana Wydziału Metali Nieżelaznych. Od 2003 roku profesor zwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej.

Główne kierunki działalności naukowej Profesora związane były z teoretyczną analizą naprężeń i odkształceń w procesach wzdłużnego i skośnego walcowania oraz procesem ciągnienia rur. Prowadził prace teoretyczne i konstrukcyjne związane z procesem walcowania rur poprzecznie żebrowanych, które doprowadziły do uruchomienia produkcji rur żebrowanych o najwyższych parametrach jakościowych i o nowatorskich rozwiązaniach konstrukcyjnych i cieplnych. Znaczącym dorobkiem Profesora są prace poświęcone badaniom zjawisk tarcia w procesach przeróbki plastycznej oraz rozwiązania utylitarne w zakresie opracowania nowych receptur smarów i olejów emulgujących do przeróbki plastycznej metali nieżelaznych.

Był autorem ponad 90 publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych, 12 patentów, 245 prac naukowo-badawczych i ekspertyz niepublikowanych, z których ponad 60 zostało wdrożonych w przemyśle krajowym i zagranicznym. Promotor prac magisterskich, doktorskich i habilitacyjnych.

Był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych i organizacji inżynierskich m.in. Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (od 1965 r.), Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów (od 1996 r., a od 2003 r. prezes Koła Krakowskiego).

Profesor Pasierb był wybitnym specjalistą w dziedzinie przetwórstwa metali, cenionym i lubianym przez studentów nauczycielem akademickim, wieloletnim animatorem i opiekunem studenckiego ruchu naukowego.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, III nagroda indywidualna Prezesa Rady Ministrów za wybitne osiągnięcia naukowo-techniczne, złote medale Międzynarodowych Targów Wynalazczości „Brussels-Eureka”, Złoty Medal Międzynarodowej Wystawy Wynalazków w Genewie, Special Merit Award — Techno Messe Kansai w Osace, Medal KEN.

Źródło:

Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2003. S. 755
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 268
Rudy i Metale Nieżelazne. 2005 [nr] 10–11. s. [482], [484], portr.
Dziennik Polski 2006 nr 250 (25 X 2006). s. 12 [nekrologi]
Dziennik Polski 2006 nr 251 (26 X 2006). s. 13 [nekrologi]
Prof. dr hab. inż Antoni Pasierb 1940-2006 - wspomnienie // Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej. - 2006, nr 6, s. 29, portr

@@ Linia 63: / Linia 63: @@
 Specjalność: metalurgia; metaloznawstwo, przeróbka plastyczna metali
 == Życiorys ==
-Urodził się 15 października 1940 roku w Sokołowie Małopolskim. Zmarł 21 października 2006 roku. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Absolwent AGH 1963, doktor 1969, doktor habilitowany 1980, profesor (tytuł) 1992.
+Urodził się 15 października 1940 roku w Sokołowie Małopolskim. Zmarł 21 października 2006 roku. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Absolwent [[Wydział Metalurgiczny|Wydziału Metalurgicznego]] AGH 1963, doktor 1969, doktor habilitowany 1980, profesor (tytuł) 1992.
-Działalność naukową i dydaktyczną rozpoczął w 1963 roku jako asystent na nowo utworzonym [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziale Metali Nieżelaznych]] AGH. W tym też roku odbył staż w Instytucie Stali Stopów w Moskwie. W latach 1981–1983 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyki, a w latach 1990–1996 funkcję dziekana Wydziału Metali Nieżelaznych. Od 2003 roku profesor zwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej.
+Działalność naukową i dydaktyczną rozpoczął w 1963 roku jako asystent na nowo utworzonym [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziale Metali Nieżelaznych]] AGH. W tym też roku odbył staż w Instytucie Stali Stopów w Moskwie. W latach 1981–1983 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyki, a w latach 1990–1996 (przez dwie kadencje) funkcję dziekana Wydziału Metali Nieżelaznych. Od 2003 roku profesor zwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej.
 Główne kierunki działalności naukowej Profesora związane były z teoretyczną analizą naprężeń i odkształceń w procesach wzdłużnego i skośnego walcowania oraz procesem ciągnienia rur. Prowadził prace teoretyczne i konstrukcyjne związane z procesem walcowania rur poprzecznie żebrowanych, które doprowadziły do uruchomienia produkcji rur żebrowanych o najwyższych parametrach jakościowych i o nowatorskich rozwiązaniach konstrukcyjnych i cieplnych. Znaczącym dorobkiem Profesora są prace poświęcone badaniom zjawisk tarcia w procesach przeróbki plastycznej oraz rozwiązania utylitarne w zakresie opracowania nowych receptur smarów i olejów emulgujących do przeróbki plastycznej metali nieżelaznych.
-Był autorem wielu publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych, kilkunastu patentów, bardzo licznych prac naukowo-badawczych i ekspertyz. Promotor prac magisterskich, doktorskich i habilitacyjnych.
+Był autorem ponad 90 publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych, 12 patentów, 245 prac naukowo-badawczych i ekspertyz niepublikowanych, z których ponad 60 zostało wdrożonych w przemyśle krajowym i zagranicznym. Promotor prac magisterskich, doktorskich i habilitacyjnych.
 Był członkiem wielu stowarzyszeń naukowych i organizacji inżynierskich m.in. Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (od 1965 r.), Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów (od 1996 r., a od 2003 r. prezes Koła Krakowskiego).