Anna Krystyna Ślósarczyk: Różnice pomiędzy wersjami

Anna Krystyna Ślósarczyk
Nazwisko	Ślósarczyk
Imię / imiona	Anna
Tytuły / stanowiska	prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	22 września 1949
Miejsce urodzenia	Mielec ;
Dyscyplina/specjalności	inżynieria materiałowa, technologia chemiczna, bioceramika, ceramika szlachetna
Wydział	Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Wersja z 12:45, 22 cze 2018

prof. zw. dr hab. inż. Anna Ślósarczyk (1949–)

Dyscyplina/specjalności: inżynieria materiałowa, technologia chemiczna, bioceramika, ceramika szlachetna

Nota biograficzna

Urodziła się 22 września 1949 roku w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. W 1972 r. ukończyła studia na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH. Od chwili ukończenia studiów jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym Katedry Technologii Ceramiki i Materiałów Ogniotrwałych na tym Wydziale. Tam utworzyła Pracownię Bioceramiczną, w której realizowane są projekty naukowo-badawcze oraz wykonywane badania do prac inżynierskich, magisterskich oraz doktorskich.

W pracy naukowej prowadziła badania w zakresie ceramiki szlachetnej, dotyczące zagadnień surowcowych oraz modyfikacji właściwości mas i tworzyw ceramicznych. Przedmiotem szczególnego zainteresowania były badania tworzyw oparte na fosforanach wapnia. Rezultatem tych prac było opracowanie i opatentowanie technologii oraz wdrożenie do produkcji przemysłowej pierwszej w Polsce bioceramiki hydroksyapatytowej i hydroksyapatytowo-whitlockowej. Preparaty te znalazły zastosowanie w stomatologii, chirurgii szczękowo-twarzowej i ortopedii.

Promotor pięciu rozpraw doktorskich oraz ponad 50 prac magisterskich.

Autorka lub współautorka ponad 320 publikacji i komunikatów naukowych opublikowanych w czasopismach krajowych i międzynarodowych, w tym 7 monografii i dwóch skryptów, oraz licznych referatów prezentowanych na polskich i zagranicznych konferencjach naukowych. Współautorka 23 przyznanych patentów, w tym dwóch europejskich, oraz kilku wdrożeń przemysłowych. Realizatorka 17 projektów badawczych, w tym czterech współfinansowanych przez Unię Europejską, kierownik 13 z nich.

Członkini Polskiego Stowarzyszenia Biomateriałów oraz European Society for Artificial Organs.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Nagroda UMCS w Lublinie, Nagroda Presige. Laureatka IV edycji konkursu „Wynalazczyni 2011” oraz trzech nagród na Światowych Targach Wynalazczości i Nowych Technik Brussels Innova w Brukseli, wielokrotna laureatka Nagrody Rektora AGH.

Źródło:

Kto jest kim w ceramice. s. 139
Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2012 nr 49. s. 34

Inne

Baza Nauka Polska [online]. Identyf. 37005 [przeglądany 22.06.2018]. Dostępny w: http://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=37005&_k=nkfuo0

stan na dzień 22.06.2018

@@ Linia 18: / Linia 18: @@
 == Nota biograficzna ==
-Urodziła się 22 września 1949 roku w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. W 1972 r. ukończyła studia na [[Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki|Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki]] AGH. Od chwili ukończenia studiów jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym na tym Wydziale.
+Urodziła się 22 września 1949 roku w Mielcu. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu. W 1972 r. ukończyła studia na [[Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki|Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki]] AGH. Od chwili ukończenia studiów jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym Katedry Technologii Ceramiki i Materiałów Ogniotrwałych na tym Wydziale. Tam utworzyła Pracownię Bioceramiczną, w której realizowane są projekty naukowo-badawcze oraz wykonywane badania do prac inżynierskich, magisterskich oraz doktorskich.
 W pracy naukowej prowadziła badania w zakresie ceramiki szlachetnej, dotyczące zagadnień surowcowych oraz modyfikacji właściwości mas i tworzyw ceramicznych. Przedmiotem  szczególnego zainteresowania były badania tworzyw oparte na fosforanach wapnia. Rezultatem tych prac było opracowanie i opatentowanie technologii oraz wdrożenie do produkcji przemysłowej pierwszej w Polsce bioceramiki hydroksyapatytowej i hydroksyapatytowo-whitlockowej. Preparaty te znalazły zastosowanie w stomatologii, chirurgii szczękowo-twarzowej i ortopedii.