Andrzej Jan Olajossy: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
| fields = mechanika płynów — inżynieria środowiska (hydomechanika i termodynamika) | | fields = mechanika płynów — inżynieria środowiska (hydomechanika i termodynamika) | ||
| function = | | function = | ||
| faculty = Wydział Górnictwa i Geoinżynierii | |||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
| Linia 34: | Linia 35: | ||
| notable_students = | | notable_students = | ||
| known_for = | | known_for = | ||
| varia = | |||
| author_abbrev_bot = | | author_abbrev_bot = | ||
| author_abbrev_zoo = | | author_abbrev_zoo = | ||
Wersja z 16:22, 22 sty 2014
| Andrzej Jan Olajossy | |
|---|---|
| Nazwisko | Olajossy |
| Imię / imiona | Andrzej |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. |
| Data urodzenia | 1942
|
| Dyscyplina/specjalności | mechanika płynów — inżynieria środowiska (hydomechanika i termodynamika) |
| Wydział | Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|
| Odznaczenia i nagrody | Min. Edukacji Narodowej oraz Rektora AGH. |
Prof. zw. dr hab. Andrzej Jan Olajossy (1942–)
Specjalność: mechanika płynów — inżynieria środowiska (hydomechanika i termodynamika)
Urodził się 21 czerwca 1942 roku w Drogini (Myślenice). W 1966 roku ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1966 roku pracuje na AGH. W 1972 roku uzyskał stopień doktora, w 1978 roku stopień doktora habilitowanego, a w 1991 roku tytuł profesora nadzwyczajnego.
Przebieg pracy zawodowej na Akademii Górniczo-Hutniczej: asystent 1966–1972, adiunkt 1973–1983, docent 1984–1990, profesor nadzwyczajny 1991–1995; profesor zwyczajny od 1996 roku.
Od 1991 roku należy do Society of Petroleum Engineers. W 1994 roku został członkiem Komitetu Mechaniki PAN (Podsekcji Numerycznej Mechniki Płynów oraz Podsekcji Przepływów Wielofazowych). W 1978 wstąpił do Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych.
Badania: estymacja istotności parametrów różnych rodzajów w zagadnieniach modelowania przepływów w złożach węglowodorów płynnych; nowatorskie podejście do problematyki kinetyki desorpcji metanu z pokładów węgla i wyjaśnienie przyczyn trudności w nadziejach na wielkoskalowe pozyskiwanie metanu z krajowych złóż węgli.
Autor podręczników, skryptów, wielu opracowań naukowo-technicznych i ekspertyz oraz licznych artykułów naukowych i referatów w tym prac oryginalnych. Promotor prac doktorskich.
Źródło:
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3 : M–R. Warszawa 2000. S. 352–353, portr.