Adam Julian Piotr Ludkiewicz
| Adam Julian Piotr Ludkiewicz | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Ludkiewicz | ||||||||
| Imię / imiona | Adam | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 12 lipca 1885 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Kaukle | ||||||||
| Data śmierci | 8 lipca 1958 | ||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | metalurgia stali | ||||||||
| Pełnione funkcje | Prodziekan Wydziału Metalurgicznego (1945–1947) | ||||||||
| Wydział | Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
| ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski Oodrodzenia Polski, medale za Długoletnią Służbę i Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (przed II wojną), Złoty Krzyż Zasługi (po wojnie). | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Adam Ludkiewicz (1885–1958)
Specjalność: metalurgia stali
Życiorys
Urodził się 12 lipca 1885 r. w majątku Kaukle w powiecie poniewskim na Ziemi Kowieńskiej (obecnie Litwa). Zmarł 8 lipca 1958 r. w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
W 1914 r. ukończył studia inżynierskie w Instytucie Górniczym im. Katarzyny II w Petersburgu na Wydziale Metalurgicznym.
W 1931 r. habilitował się i został docentem metalurgii żelaza i metalurgii ogólnej; w 1932 r. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego; w 1945 r. tytuł naukowy profesora zwyczajnego; w 1953 r. stopień doktora nauk technicznych.
Po zakończeniu studiów w latach 1914-1920 pracował w Zakładach Putiłowskich w Petersburgu najpierw na stanowisku inżyniera i pomocnika szefa, a od 1917 roku szefa stalowni. Po powrocie do polski w 1920 roku podjął pracę w urzędzie górniczym w Dąbrowie Górniczej jako inspektor hutniczy. Od 1922 roku związany z Akademią Górniczą, gdzie rozpoczął pracę jako starszy asystent w Zakładzie Metalurgii Żelaza na Wydziale Metalurgicznym, następnie od 1924 roku jako adiunkt. W latach 1923-1928 równolegle prowadził zajęcia z metalurgii żelaza w Szkole Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Dąbrowie Górniczej jako nauczyciel kontraktowy. W 1931 roku habilitował się i został docentem metalurgii żelaza i metalurgii ogólnej, a następnie w 1932 roku mianowany został profesorem nadzwyczajnym metalurgii stali na Wydziale Hutniczym. W 1939 roku, w ramach Sonderaktion Krakau, został aresztowany i wraz z innymi profesorami wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po powrocie do Krakowa w 1940 roku, wraz z profesorami Czyżewskim, Jeżewskim i Goetlem, założył Szkołę Górniczo—Hutniczo—Mierniczą w Krakowie, która w rzeczywistości była tajną Akademią Górniczą i przetrwała całą okupację niemiecką. Po wojnie w 1945 roku podjął ponownie pracę w Akademii jako profesor zwyczajny metalurgii stali. W 1953 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych.
Był autorem wielu prac naukowych z metalurgii surówki i stali, z których część została ogłoszona drukiem, a część wykorzystana w przemyśle. Jego referaty, wykłady cechowało nowatorstwo oparte na własnych koncepcjach.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 130–133
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 4/5. Warszawa 1994. s. 81–83